Ik ga het toegeven, ik ben niet de grootste fan van chicklit maar ik heb er wel al een aantal verslonden. Lucia Etxebarria vind ik één van de betere auteurs in het genre. Momenteel ben ik De twee gezichten van de liefde aan het lezen en de volgende paragraaf heeft me toch efkes doen nadenken.

"Een van Ruths favoriete uitspraken was:'Ik ben niet sterk genoeg om me kwetsbaar op te stellen' die ze uit een film had waarvan ze de titel niet meer wist. (p.156)

Ik betwijfel dat mijn kwetsbaarheid een teken is van mijn sterkte. Ik weet dat ik kwetsbaar ben door me zo open te stellen voor anderen of door mijn gevoelens toe te laten mijn gedrag te bepalen. Het is ongetwijfeld "veiliger" om zich te laten leiden door rede en ratio, maar ik ben geen fan van "the rules*". Waarom wachten tot de derde afspraak om een man te kussen, als dit goed voelt na de eerste? In the rules wordt het ongetwijfeld geformuleerd als een man toe te laten je te kussen.

Het is natuurlijk spijtig dat hij me daarna niet meer wou zien, maar is er een duidelijk causaal verband, zoals dergelijke zelfhulpboeken beweren? Is het toegeven aan "fast pleasure" het ondermijnen van de mogelijkheid van een stabiele, duurzame relatie? I don't think so!

Is het niet altijd een kansspel? You win some, you lose some...

Maar één ding kan niemand me afpakken, en dat is de ervaring van die passionele kus(sen), ik hoef er nooit spijt van te hebben dat ik die kus niet beantwoord heb of niet gegeven heb, want wat me ongetwijfeld het meest stoort aan die dating rules is dat vrouwen enerzijds als passieve wezens afgeschilderd worden (het is de man die beslist of er een tweede date volgt), maar tegelijkertijd is het hun fout dat hun vorige relaties niet werkten (ze hebben hem niet op de juiste manier benaderd, ze hadden geen respect voor de mannelijke psychologie).

... wordt ongetwijfeld vervolgd...


*Een bestseller in America, een klein beetje googlen en you'll find out "how to catch and keep him". Belangrijkste regel is ongetwijfeld je onbereikbaar opstellen.