Er zijn zo van die dagen...

Je hebt zo van die dagen dat je gewoon weet dat je in bed had moeten blijven liggen. Vandaag was er zo één van. De wekker komt veel te vroeg...

Je hebt zo van die dagen dat je gewoon weet dat je in bed had moeten blijven liggen. Vandaag was er zo één van. De wekker komt veel te vroeg en je hebt gewoon niet de energie om de wereld in de ogen te kijken. Douche, ontbijt, toch al een redelijke start. De trein heeft vertraging, wat meer tijd voor de krant en om op je positieven te komen. Op het werk is de koffieautomaat je eerste stop, met wat cafeïne lijken die mails minder erg. Maar in je achterhoofd klinkt het “vandaag ga je de wereld niet veranderen”. Je worstelt nog met je mails als je collega je al overdondert met nieuws. Ja, twee dagen afwezigheid en de wereld staat stil. Of ik wel besef wat hij allemaal gedaan heeft in die twee dagen, mijn chef, of hij wel beseft waar ik al maanden mee bezig ben, alleen, terwijl dat niet zo gepland was. Stilte en dan wachten op de koffiekar (ja, zoals in de collega’s, wij hebben onze eigen juffrouw Arabelle). Maar eigenlijk, wou ik gewoon naar huis, wat hout in de haard, mijn pyjama aan, mijn “saazi”, warme chocomelk en Sissi of iets even kitscherigs voor de zoveelste keer bekijken en nergens hoeven aan te denken. Ik had direct twee collega’s die bereid waren om ook hun pyjama aan te trekken.

You Might Also Like

0 reacties