Een luie zaterdag…

Een aandachtige lezer van deze blog, blijkbaar bestaan die, merkte vandaag (maandag) op dat mijn tekst van zaterdag verdwenen is van mijn bl...

Een aandachtige lezer van deze blog, blijkbaar bestaan die, merkte vandaag (maandag) op dat mijn tekst van zaterdag verdwenen is van mijn blog. Hij vond de tekst van wel “nulle” maar het gaat mij om het principe, dus hier volgt een nieuwe versie (met een mogelijke tijdstip op zaterdag)…

Vandaag geen botten, geen zwierige rokjes, geen mascara,… vandaag ga ik voor de comfie-look: mijn zwarte trainingsbroek, sneakers, topje en warme pull. Ik bereid mijn boodschappenlijstje met iets meer zorg voor en vertrek naar “matuvu”. Tot voor vrijdag wist ik niet eens dat mijn trouwe Delhaize in de Gentse volksmond zo genoemd werd, maar er valt wel iets voor te zeggen. Zoals steeds op zaterdag, een drukte van jewelste, een mengeling van Gents, Frans en nog een wirwar van dialecten van adoptie-gentenaren. In een minimum van tijd probeer ik mijn mandje te vullen met een maximum aan groeten-fruit en andere producten, zigzaggend tussen jengelende kinderen, vlugge beslissers, de eeuwige twijfelaars, mensen die al vertrouwd zijn et de nieuwe indeling en anderen.
Nog vlug even de stad in en dan twee gratis proeflessen Oriëntaals meepikken in de Ingang, een leuk extraatje boven mijn normale lessen in de Backstage. Een andere lesgever is toch altijd ietsje anders, andere accenten, andere muziek, wat meer ruimte voor improvisatie want meer volk en minder tijd om de bewegingen uit te diepen. Mijn keuze voor deze stijl was eerder negatief, althans in het begin. Mijn dokter dwong me met de neus op de feiten en meer beweging was absoluut noodzakelijk voor haar, muziek was dat voor mij. Jane Fonda-toestanden zeiden me bitter weinig, liever iets rustig en elegants. Het grote voordeel van Oriëntaals (of buikdansen zo je wil) is dat je het alleen dans en ik dus geen slachtoffer moest overtuigen. Het rustige aspect is wel enigszins tegengevallen, het herhalen van kleine bewegingen, soms tot in den treure, heeft wel degelijk effect. In de spiegel zie ik niet langer de stijve hark van een jaar terug maar ook nog lang niet de sierlijke bewegingen die ik me voorstel bij 1001 nachten. Hoe meer ik dans, hoe meer ik ook de muziek begin te appreciëren, hoe meer ik nuances en verschillende stijlen opmerk. Nadien hoor ik de muziek in mijn hoofd verder en oefen ik de bewegingen bijna spontaan als ik vastgekluisterd ben aan mijn pc. Een strenge choreografie is niet echt mijn ding maar er is niks zo zalig als de reacties tijdens een live-optreden of op ons personeelsfeest.

You Might Also Like

0 reacties