Ode aan mijn botten

Ze maken niet langer het sexy, ietwat strenge klik-klakgeleuid dat me al heel de winter vergezeld, gedaan de echo waarmee links rechts beant...

Ze maken niet langer het sexy, ietwat strenge klik-klakgeleuid dat me al heel de winter vergezeld, gedaan de echo waarmee links rechts beantwoordt. Ze hebben het weekend niet overleefd, of beter rechts maakt een dissonant geluid; een schrapend geluid beantwoordt de klik van links. Het geluid overviel me zaterdagnacht. Alcohol kon het niet zijn, een te levendige inbeelding wel, maar die werd naar de realiteit geholpen door een snelle blik op de onderkant van mijn rechterlaars, geen zwart afgelopen plastieken plaatje maar twee nageltjes lachten me toe. Een kassei te veel? Iets te vaak mijn ongeduld kenbaar gemaakt door een flamenco-sound? Wie zal het zeggen?
Het heeft me niet belet om zaterdag door te gaan tot het eerste kraaien van de haan (letterlijk, want ons gezelschap had een wel heel exclusieve soirée uitgekozen). Die planchée zal hier en daar wondjes vertonen, als vampierenbeten die het leven uit de aarde zuigen...
Als ik zaterdag nog ongemerkt in het feestgedruis kon opgaan, zondag hoefde je geen geoefend oor te hebben. De akoestiek in de treinhall in Brussel Noord, Gent-Sint-Pieters is verre van uitstekend, maar sommige geluiden worden niet geabsorbeerd. Iedereen zag haar: het meisje met rugzak en drie rozen na een late avond uit, richting werkweek. Maar wat is dat geluid? Lijkt wel de zeerover uit Schateiland die de zoon van de cafébaas, manusje van alles, schrik aanjaagt, zijn naam ontsnapt me even maar zo ongeveer moet hij geklonken hebben: het geluid van de ene voetstap wordt niet beantwoordt door een gelijkaardig geluid.
Dilemma: herstellen of weggooien. Feiten op een rijtje: een coup de foudre in een oogopslag, heel schappelijke prijs maakten de beslissing alleen maar gemakkelijker. Ze leken noodzakelijk om niet uit de toon te vallen in Gent; elke vrouw had op die zomerse herfstdag van mijn fameuze aankoop een rok met botten aan, mogelijk aangekondigd in vrouwenbladen, maar dit fenomeen had ik nog niet opgemerkt in Brussel Toch leek het ook daar deze winter te druppelen, als je ten minste bereid was om de stortvlaag van opmerkingen en blikken erbij te nemen.
X aantal maanden later is de balans meer dan positief: kilometers afgelegd, van indian summer tot sneeuw, met rok als met broek, kasseien trotserend waar menig wielertoerist een puntje aan kan zuigen. Regen bleek geen al te groot probleem, de eerste sneeuw liet behalve blauwe plekken op mijn billen bij een onzachte val op de kasseien in de buurt van het nieuwpoorttheater ook vochtkringen achter, maar een kleine aai met een borsteltje maskeerden deze, net als de rodewijnvlekken. Ideaal om stoute schoenen aan te trekken, blind dates tegemoet te gaan met een bemoedigend klikje, these boots are made for walking neuriënd, mediababegewijs me moed inspreken, zelfbewustzijn kunstmatig verhogen, vrouwelijkheid te onderstrepen, onverhoed voetgangers in slecht verlichte straten doen opschrikken, de strengheid van een lagereschooljuf in de verf te zetten, ongenoegen flamencogewijs te geleiden, comfort overdag, maar altijd weer een bevrijding wanneer ik ze uittrek, nooit of te nooit blaren gehad,…
Bijkomende kosten: verzolen van hakken in Gent, verzolen van hakken en tenen in Brussel, het instandhouden van een bijna vergeten ambacht, een echte stiel en dit dankzij de kasseien. Nog een keertje? Gent of Brussel?

You Might Also Like

0 reacties