Proefondervindelijk

Het woord leek wel een rode draad te vormen in de lessen sociologie in eerste kan. Geen theoretische kennis uit grote, dikke boeken maar pro...

Het woord leek wel een rode draad te vormen in de lessen sociologie in eerste kan. Geen theoretische kennis uit grote, dikke boeken maar proefondervindelijk zich in de werkelijkheid smijten. En zo waren er nog wel andere, zoals participerende observatie,... Woorden met een zoete smaak voor de nieuwsgierige, leergierige eerstekanner die ik was, van onder de ouderlijke vleugels proeven van het studentenleven in een stad als Gent. Het werd al gauw een running joke om op een wetenschappelijk verantwoorde manier te stappen. Het is iets waar ik onlangs aan moest denken naar aanleiding van bepaalde reacties in mijn omgeving.
Ongetwijfeld de meest terugkerende reactie die ik dezer dagen hoor heeft te maken met het internet, meer bepaald mijn blog of datingsite-perikelen. Blijkbaar zijn er nogal wat vooroordelen in mijn omgeving. Ergens kan ik het wel begrijpen, nog niet zo heel lang geleden was het internet nog relatief nieuw en iets voor computerfreaks, maar weinigen van die commentaargevers hebben het blog/dating ook proefondervindelijk ondervonden. Zie hier mijn absoluut niet-wetenschappelijke ervaring/mening op dit eigenste moment.
Tegenwoordig kan iedereen zijn/haar mening wereldwijd bekend maken vanuit zijn/haar eigen huiskamer. Het aantal miljoenen blogs is niet meer bij te houden, net zoals het aantal personen met meerdere blogs,... zouden er zoveel zieligaards rondlopen? It's a sad sad planet, blijkbaar,... Je kunt een blog natuurlijk ook als iets creatiefs beschouwen en er zijn echt wel pareltjes die regelmatig aangevuld worden met teksten, foto's, tekeningen,... Uiteindelijk houden massa's mensen op een bepaald moment in hun leven een dagboek bij, sommigen worden gepubliceerd, anderen verdwijnen op zolder of in de papierslag. Een blog is gewoon een electronische versie van deze zielenroerselen, en eigenlijk zou het niet slecht zijn als er van tijd tot tijd ook een "blogslag" wordt gehouden, zodat blogadressen waar niemand nog iets gepost heeft in de laatste x maanden of jaar opnieuw beschikbaar worden. Het is een feit dat niet iedereen iets interessants te vertellen heeft, maar voor mij mag men die mogelijkheid aan niemand ontzeggen.
Verschil met een dagboek is natuurlijk dat je beseft dat wat je schrijft beschikbaar is voor iedereen, wat meestal niet de bedoeling van een dagboek is. En zo kom ik naadloos bij een andere kritiek: vind je sommige zaken niet te persoonlijk om te delen met de mensenmassa (als die er al zou zijn). Zelf vind ik dat het meestal ook niet nodig is om mensen aan te duiden met hun naam, de eerste letter van hun voornaam of een ruimere omschrijving (een vriend, een collega, hij,...) zijn ruimschoots voldoende. Het is natuurlijk anders als die persoon ook een blog heeft en je verwijst naar iets dat hij/zij geschreven heeft op die blog. Mocht iemand zich "verkeerd" behandeld voelen, dan hoop ik dat hij/zij me gewoon iets laat weten en dan zoeken we wel een oplossing.
Zijn er taboe-onderwerpen? Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je mensen gaat zwartmaken of amoureuze ontboezemingen van anderen of bedrijfsgeheimen of... op het net zwiert. Ik krijg wel eens reacties op wat ik schrijf, zo wist mijn collega maandag al voor ik arriveerde dat mijn botten het weekend niet overleefd hebben, ze zou het sowieso wel gemerkt hebben, misschien na een paar dagen, dat ik niet meer klikklakte, of ik zou het haar spontaan verteld hebben. Het feit dat ze het gelezen had was enkel een mooie aanleiding om haar mijn weekend te vertellen, en wees gerust, ik heb wel nog meer te vertellen dan wat ik hier schrijf.
Ander vooroordeel is dat mensen die vaak surfen zouden geen sociaal leven hebben. Eerste probleem is natuurlijk de omschrijving van sociaal leven, via het net kan men van gedachten wisselen en dat lijkt me dan iets socialer dan voor de lichtbak zitten met je wederhelft. Vroeger schreven mensen brieven of kaartjes, maar eerlijk, hoe lang is het geleden dat je nog een postzegel nodig had voor een persoonlijk geschreven boodschap. We mailen naar elkaar, soms dagelijks, soms slechts een paar woorden of zinnen, en toch kan heel wat communicatie verloren gaan. We sturen soms eenzelfde mail naar meerdere personen, dus zo persoonlijk zijn de berichten ook weer niet. Bij het bloghoppen kom ik wel eens op een tip voor een boek of een cd, waarvan ik denk, hum misschien wel interessant en wanneer dat zo blijkt te zijn of net niet, dan ga ik dat zeker delen met anderen. Er zijn zoveel mogelijkheden die ons aangereikt worden via allerlei media maar die zijn vaak beïnvloed door andere (commerciële) belangen, persoonlijke commentaar kan dat nog enigszins omzeilen. Maar er is natuurlijk ook fake op die zogenaamde persoonlijke blogs! Ghostwriters schrijven niet langer enkel boeken, if you get the picture. Maar, hoe veel socialer kan een medium zijn als het bloggers toelaat zich te vinden in een stadsblog die ondertussen een jaartje actief is, massa's lezers telt die regelmatig hun mening geven of informatie en die mensen vrijdag samen een pint pakken, waar iedereen ook op uitgenodigd is. Alleen spijtig van de commotie van de laatste paar dagen, maar laat dit het niet verpesten. Als ik het laatste stukje herlees, valt me iets op, waarom wordt het medium verweten van niet sociaal te zijn, het zijn uiteindelijk toch de mensen die het gebruiken die het moeten zijn?
Dit dreigt een lange post te worden en dan heb ik het nog niet eens over mijn proefondervindelijke participerende observatie gehad op datingsites. Als ik dat nu eens voor een volgende keer zou houden? Alle reacties zijn welkom, via de comments hier, via mail,... en natuurlijk ook in irl* bij een gerstenat of een portie cafeïne.


*in real life

You Might Also Like

0 reacties