Dit is echt typisch...

Een lastige vrijdag op het werk. Collega's willen nog vlug iets regelen voor ik een week verlof pak (meer dan verdiend, als je het mij v...

Een lastige vrijdag op het werk. Collega's willen nog vlug iets regelen voor ik een week verlof pak (meer dan verdiend, als je het mij vraagt) en ik was er ook al twee dagen eerder niet. Een hoop gezaag, nog vlug dingen afwerken, moeite om deadline te respecteren voor dringende projecten en vriendelijk te blijven (niet gelukt). Nog een hoop mails sturen, mensen aan het werk zetten, laatste privé-afspraken voor mijn week verlof...
Just for the record, er is wel degelijk gewerkt geweest in Wenen. Statistieken worden niet door iedereen de meest sexy materie gevonden, maar ze bekken zo lekker in de pers (als je begrijpt wat ik bedoel). Niets zo krachtig en onbeduidend als een simpel procentje... De vlucht had gisteren opnieuw vertraging, dit wordt blijkbaar een constante, en ik hoef je dan ook niet te zeggen dat vanmorgen veel te vroeg kwam.
Een lastige dag, maar gelukkig bijna weekend, nog vlug efkes afspreken en alles overhoop halen, geen gezellig kletske met vriendin, maar filmpje en glas met vriend, voorafgegaan door etentje bij vrienden-van,...
Uiteindelijk bevind ik me heel de namiddag moederziel alleen in zo'n pracht van een landschapsbureau. Blijkbaar was dat project toch niet belangrijk genoeg om haar verlof te annuleren, mijn verlof in vraag stellen daarentegen... Voor mij niet gelaten, maar eerlijk is eerlijk, ik heb eindelijk tijd om mijn eigen deadlines te respecteren, mijn bureau opruimen zal voor een volgende keer zijn. Overbuur van de overkant van de gang voelt ook dat het vrijdag is, hij komt nog een klapke doen, beklag doen,... en ik maar eentonig gegevens inladen in een gegevensbank (statistieken zijn krachtig maar ze maken kan verdomd eentonig zijn).
Zo'n vrijdag was het dus, niet het uitgelaten type, maar eerder degene waarna je liefst vroeg in bed kruipt of je voor de lichtbak installeert en de knop in je hoofd omschakelt. Dit was me niet echt gegund omdat ik mezelf voorgenomen had om eens dat batibouw-gedoe te proeven. Het was met een beetje een slecht voorgevoel, ik had schrik om te verdrinken, ondanks mijn voorbereidingen en de goede raad in mijn achterhoofd "ga gericht op zoek naar info". Maar eigenlijk viel het goed mee, ik ben maar drie keer verliefd geworden op een keuken (dank je pa), heb een vriendin sms-gewijs wat raad gegeven, zag een paar badkuipen die ik zo zou laten installeren,... heb een hele stapel boekjes en brochures meegenomen, maar zag er blijkbaar niet uit om een verkoopspraatje tegen af te spreken. Een vriendelijke stem aan de andere kant van mijn gsm verzekerde me dat ze niet wisten wat ze misten, maar denk eigenlijk dat die verkopers minder in mijn persoonlijkheid (humhum) geïnteresseerd zijn dan in mijn koopkracht. Wie zou ze het trouwens kwalijk kunnen nemen? Na een week van iedereen aanspreken, antwoorden op nog maar eens dezelfde vraag, nog maar eens glimlachend een brochure uitdelen,... zou ik me op een vrijdagavond ook op een goed glas trakteren en rustig mensen kijken. Wegraken uit batibouw bleek het moeilijkste, heb een hele tijd de parking op de Heyzel afgelopen op zoek naar de metro.
Gelukkig nog niet hopeloos te laat voor een verdwaalde ziel die Gent nog eens aandoet, altijd welkom natuurlijk... En nu is het na middernacht, heb ik me iets alcoholisch ingeschonken, getrakteerd op een sigaret, klaarwakker, en nog iets typen, echt typisch... Maar weerleg ik zo het commentaar dat ik al een paar dagen niks geschreven heb bij gebrek aan inspiratie, die er alleen maar is als men zich zielig voelt, wat een absoluut noodzakelijke voorwaarde zou zijn volgens bepaalde niet nader genoemde personen voor het hebben van een blog? *ik hap naar lucht* Alcohol en sigaret zullen het cliché wel versterken, maar I don't care, je denkt maar wat je wil, ik voel meer iets voor het idee van de fotoreportage van mijn collega, het valt gewoon niet te ontkennen.


Gedachte: waarom kies ik er zonder problemen altijd spontaan de duurste keuken, kast, schoenen, whatever, uit als "de mooiste" terwijl ik het moeilijker vind om te aanvaarden dat een toffe/lieve gast veliefd zou kunnen zijn *pauze* op mij?

You Might Also Like

0 reacties