Hoe lang hou je dit nog vol...

Na mijn post van gisteren kreeg ik de vraag van een semi-onbekende in mijn mailbox en ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Door de ban...

Na mijn post van gisteren kreeg ik de vraag van een semi-onbekende in mijn mailbox en ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Door de band ben ik best tevreden met mijn job, toch wat het takenpakket betreft. Ik weet maar al te goed dat ik er de wereld niet mee ga veranderen maar er zijn zeker erger manieren om je brood te verdienen. Met sommige collega's valt heel goed samen te werken, met andere minder. Appreciatie voor wat je doet is soms wel ver te zoeken, maar komt wel eens van buiten de eigen dienst.
Ik heb het ook al een paar keer gezegd, er mee gedreigd, een groter teken van zwakte bestaat waarschijnlijk niet, voorlopig zijn het loze woorden. Op concrete vacatures ben ik de laatste tijd niet ingegaan, wel insgeschreven voor een paar examens, dus we zien wel.
Eigenlijk heb ik er een hekel aan, heel die zenuwslopende procedure om jezelf proberen te verkopen. Momenteel zijn we op de dienst zelf op zoek naar mensen en dan komen die herinneringen weer boven. Het leuke is dat je ook steeds de mening te horen krijgt van wie je toen interviewde. Ik herinner het me nog levendig, ik wist met moeite bij wie ik moest zijn, aan het onthaal kenden ze hem ook niet (hoe kon ik toen weten dat dat eigenlijk het handelsmerk is van het huis?) en vooral, ik had zelf gevraagd om het gesprek om 9u te hebben. Dit blijft een geliefd onderwerp bij mijn huidige collega's. Op dat moment zette ik stempeltjes in een bedrijf in de haven en begon ik elke dag om 8u. Per maand die ik werkte had ik recht op 1,5 dag verlof, dus om te solliciteren was ik uiterst spaarzaam op die dagen. Op de dienst waar ik echter ben terechtgekomen was 9u echt wel vroeg (ondertussen zijn er iets meer vroege vogels bijgekomen) en soms werd het ontbijt pas op het bureau genuttigd. Het gesprek met K. verliep eerder positief, maar misschien was hij nog niet wakker of het ontberen van zijn ontbijt. Bij het diensthoofd stamelde ik twee keer oui en dat was het, hij bleef maar doordrammen over van alles en nog wat maar ik was zo verbouwereerd dat ik eerst zelfs niet goed besefte dat hij Frans tegen me sprak.
Ongeveer een jaar later mocht ik zelf gesprekken afnemen, soms tegen kandidaten die twintig jaar ouder waren, en vooral ik besefte zelf nog met moeite wat mijn job juist inhield. Uiteindelijk hadden we twee kandidaten maar geen duidelijke mening aan wie we de voorkeur gaven. Ook de testen waren niet echt beslissend. Maar ik heb gelijk gekregen, ze is een fantastische collega.
Nu is het weer van dat, we zijn op zoek naar nieuwe collega's. Gelukkig voert mijn collega de gesprekken en beperkt mijn bijdrage zich tot het bekijken van de cv's, het bedenken van vragen en het beoordelen van mensen op hoe ze binnenkomen en, heel belangrijk, de eerste indruk. Als ik zie hoe zenuwachtig ze soms zijn en bedenk hoe ik zelf was, dan bedank ik liever. Maar ik wil ook geen struisvogel zijn en mijn kop wegsteken in het zand... Nee, ik hou mijn ogen open en als ik vertrek, wil ik een job die qua inhoud even interessant is of ten minste lijkt. Anders bijt ik nog wel eventjes op mijn tanden. De bom is ontploft, ik kan er wel weer efkes tegen, veronderstel ik.

You Might Also Like

0 reacties