Muziekjes

Nieuwe ontmoetingen (al dan niet via het internet - zie eerder)zorgen ervoor dat je steeds weer je eigen in vraag moet durven stellen, een b...

Nieuwe ontmoetingen (al dan niet via het internet - zie eerder)zorgen ervoor dat je steeds weer je eigen in vraag moet durven stellen, een beetje aansluitend bij het commentaar op een eerdere post. Dit weekend was dat vooral muziek. Bij elke neen die ik antwoordde op de vraag "hoor je graag...?" glunderde hij* iets meer en zuchtten zijn vrienden iets meer en kreeg ik meer en meer het etiket "even moeilijk" opgeplakt. Mijn cd-collectie is relatief divers en eigenlijk moeilijk te omschrijven, wat stubru, wat radio 1, een beetje van dit, een beetje van dat,... wat het ook wel leuk maakt.
Ik moest deze middag toen ik de tram aan de Beurs in Brussel nam denken aan hoe mijn herinneringen vaak begeleid worden door een bepaald liedje, maar ook door een bepaald kledingstuk, een bepaalde geur,... De MIVB heeft sinds een paar maanden (jaren?) de muzak vervangen door meer actuele muziek en zo werd ik deze middag "geconfronteerd" met Sinead O'Connor, iedereen kent het wel, het muzikale verslag van een tragische break-up met een heel sobere videoclip en op het einde huilt ze, de titel onstnapt me eventjes. Het was he tbegin van mijn eerste lange relatie. Gedurende lange tijd lukte het me moeilijk om alle gevoelens (positieve en negatieve) die samenhangen los te koppelen van dit liedje. Maar zo zijn er nog en terwijl ik stond te wachten maakte ik een klein lijstje.
RATM doet me denken aan die week in het ziekenhuis in Brugge toen mijn vrienden hun eerste Torhout meemaakten en ik alle artikeles, programma's,... verslond, stikjaloers en vloekend. When the lady smiles van de Golden Earring aan een fuif in de sporthal van Ardooie, hoe kreeg ik het in godsnaam in mijn hoofd om daar naar toe te gaan met de fiets? Het vroegere werk van Madonna, Eye of the tiger, Abba,... kan ik wel appreciëren op een fuif, een overblijfsel uit mijn studententijd, maar ga je niet direct terug vinden bij mijn cd's. Metallica herinnert me aan het eindeloze getokkel op gitaar en het daarbij gepaard gaande "herken je dit?" en zijn steeds groeiende wanhoop toen ik dat niet deed. Anne van Clouseau mochten wij niet zingen op de speelplaats van de lagere school, wegens te vulgair van de zustertjes (ja, die liepen er nog), maar toen we onze weddenschap wonnen op het schoolfeest schalde het door de boxen. Elvis Presley kan ik zo mee zingen dankzij mijn pa, ook het repertoire van K3 of Spring is me niet vreemd, zal jonge zus wel voor iets tussen zitten. Insomnia van Faithless hoorde ik voor het eerst toen hij me koekje noemde. Een ongelooflijke schlager was mijn eerste slow, later dansten we ook nog op Bryan Adams en zijn deuntje voor de film Robin Hood. Jacques Brel was de begeleidende muziek bij heel wat zomervakanties, vaak een compromis, maar ideaal tegen heimwee...
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met het lijstje van muziekjes die bepaalde dingen oproeken en die ik niet perse op cd hoef te hebben, laat staan elke dag op de radio te horen.
Aangezien slowen (tegelplakkers zo je wil) minder en minder het begin van een relatie markeren is het ook iets moeilijker om iets te hebben dat je kan omschrijven als "ons liedje", dacht ik. Dinsdagavond deed hij me spontaan denken aan een liedje van een Vlaams groepje dat ik vorig jaar op de Gentse Feesten en bij Boterhammen in het Park bezig hoorde, Yevgueni. Toen kende ik ze niet, maar hun liedje "als ze lacht" had ik wel al eens tijdens het ontwaken met de wekkerradio horen voorbij komen. Toen hij zondag voor me stond en half mopperend zei dat ik hem deed denken aan..., jawel hetzelfde liedje en hij het niet meer uit zijn hoofd kreeg, moest ik wel eens lachen. Kun je het nu "ons liedje" noemen?


*In dit stukje komen een aantal hij'en, niet noodzakelijk steeds dezelfde...

You Might Also Like

0 reacties