Vrijdag ofte dag 5

Eerste vaststelling: als je een hele week thuis bent, merk je een stuk minder dat het vrijdag is. Ik heb in elk geval niet dat "juich,...

Eerste vaststelling: als je een hele week thuis bent, merk je een stuk minder dat het vrijdag is. Ik heb in elk geval niet dat "juich, het is weekend"-gevoel dat ik op het werk wel heb.
Tweede vaststelling: laatste verlofdag, als je het weekend niet meerekent. Ik had alleen wat vage plannen en die zijn redelijk uitgevoerd. Ik heb niet al te heel veel aan het werk gedacht, wel aan mijn collega's (sommige toch), maar dat mag wel. Ik ben ook om die echte Gentse mosterd geweest wat ik al zo lang beloofd had. Mijn botten zijn eindelijk hersteld, ik kan maandag weer klik-klakkend naar die vergadering. De lenteschoonmaak is relatief goed gelukt. Als je het "huisje"plan buiten beschouwing laat, heb ik toch wel een paar dingen gedaan die ik al een hele tijd uitstelde, maar ik heb wel vele opties overwogen voor het huisjeplan en er zit duidelijk iets te broeden. Nog efkes...
Derde vaststelling: een troep tieners met identieke paarse gummibotten en een knuffelbeer op stap door het centrum dat kan alleen meer 100 dagen betekenen. Waar is de tijd? Een portie melancholie, waar ik blijkbaar nogal eens gebruik van maak? Het was een fijne tijd, maar nu tien jaar later voel ik me toch een stuk beter in mijn vel. Ik heb er geen spijt van maar zou zeker niet opnieuw willen doen. Het tofste vond ik eigenlijk de voorbereiding aan het vrij podium op school en het verkleden. Op een ontieglijk vroeg uur met de bus richting Tielt om te gaan ontbijten in het Venster. Ik denk dat de chauffeur ons nooit wakkerder gezien heeft. Na een voormiddag met aangepaste lessen, tenzij die van wiskunde natuurlijk, volgde dan het vrij podium. Als ik me goed herinner hadden wij een Eva met een nogal mannelijke stem en mijn rokje aan. Ik herinner me ook een Nicolijn met veel te hoge hakken en Hugo die de jeugd kwam waarschuwen, maar vraag me niet meer waarvoor. Er was ook een stoet door Tielt met de andere scholen en natuurlijk een fuif in de Europahal. Zonder één druppel alcohol in mijn geval, omdat ik al heel de week op relatief sterke antibiotica stond, maar geen kat die geloofde dat ik niet gedronken had, waar een overdosis hoestsiroop al niet goed voor is. Ik heb me zeker niet laten doen, heb gedanst tot een gat in de nacht, herinner me ook een heuse liefdesverklaring die eens te meer nergens op uitdraaide en heb me duchtig verweerd met "zwijnenstiften". Zouden ze dat ook in Gent kennen of is dat typsich iets voor de West-Vlaamse boerenbuiten?
Zondag zie ik drie van mijn klasgenootjes terug voor een ontbijt bij mij thuis, met hun respectieve wederhelften en twee kleine monstertjes. Dankzij een ontbijt is een babysit niet nodig en kunnen we toch nog eens gezellig kletsen, herinneringen ophalen en nieuwe verhalen delen. Het is raar, ik ken ze nu al een hele tijd en gaandeweg zijn we elk wel een beetje onze weg opgegaan. We wonen nu zelfs in drie verschillende provincies, maar af en toe houden we halt, af en toe komt er iemand bij, een kindje, een lief,...

Heb vanmorgen een mail ontvangen over iets wat me wel intrigeert en waar ook op de link naar "vrolijk puin" wordt verwezen. Het virtuele netwerken tussen bloggers of zoals de schrijver van de mail het verwoordde: "Meisje zendt jongen reactie op filmrecensie van The Educators, jongen bezoekt uit curiositeit Blog van meisje. Hoe schattig … ze hebben er elk weer een lezer erbij." Het klinkt natuurlijk een beetje cynisch, maar ik vind het wel tof, je leest iets op pakweg Gentblogt, je ziet een reactie en klik, je arriveert op een andere blog met misschien een recept voor tonijnsla, opnieuw een reactie en klik, iemand heeft een toffe film gezien, klik,... Ik ben er zelf nog niet volledig uit wiewatwaarwaaromhoewanneer maar ik ben blij dat iemand me dat extra duwtje gegeven heeft om eens te gaan zien en uiteindelijk had/heb ik er wel zin in. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

You Might Also Like

0 reacties