Collega's en hoe ze te kiezen... (2)

Het was een beetje voorzien om een vervolg te schrijven op mijn vorige berichtje maar ik heb het door omstandigheden een beetje uitgesteld....

Het was een beetje voorzien om een vervolg te schrijven op mijn vorige berichtje maar ik heb het door omstandigheden een beetje uitgesteld.

Sinds een week of twee hebben we er een collega in ons bureau bij, en zelfs drie in de bureau naast de onze. Het was een beetje wennen om 's morgens begroet te worden door een nieuwe mannenstem. Jong en dynamisch, hoe lang zou dat duren... Hemdjes, het is eens iets anders dan de afgewassen t-shirts van onze andere collega, een toefje borsthaar tijdens de zeldzame warme dagen die we reeds gehad hebben,... Ik moet natuurlijk opletten, straks krijg ik weer het verwijt van sexistisch te zijn. Na deze korte tijd heeft hij zich al redelijk goed geïntegreerd. Hij is nog steeds gemotiveerd, komt met ons eten in de kantine over de middag, hij stelt relatief intelligente vragen, wil van alles proeven en Nederlands spreken (!!),zijn hemdjes zijn nog aanwezig maar iets minder dominant,... Een aanwinst voor de dienst.

Ja, ik ben heel enthousiast maar heb ook een dubbel gevoel. In dezelfde periode stond ik zelf ook aan de andere kant. Eindelijk bleek er een interessante functie te zijn bij een administratie waar ik op de lijst van de wervingsreserve stond, in de lijn waar ik nu mee bezig ben en waar ik ook verder in wil gaan. Maar het bleef een lastige beslissing om te solliciteren, want ik hou wel van de afwisseling in mijn huidige job. Ik klaag wel eens over het gebrek aan steun van mijn overste maar heb toch ruime mogelijkheden om toffe dingen te doen. Solidariteit onder de collega's is wel eens ver te zoeken, maar dat heb je moeilijk in de hand. De werkdruk is hoog, maar vooral ongelijk verdeeld. Ik geef ook niet graag op, ook niet wanneer het moeilijk is. Anderzijds is de afwisseling fantastisch: geen enkele kans om in een routine te vervallen, meedeinen op de actualiteit in Nederlands- en Franstalig België,... Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en mijn cv opgestuurd.

De test was niet echt een probleem, het gesprek zorgde wel voor een hoop frustraties. Niet omdat ik drie kwartier moest wachten of omdat ze te persoonlijk werden. Nee, het was een serieus gesprek, enkel over mijn professionele kwaliteiten en ambities. Geen verdoken of openlijk peilen over mijn kinderwens, zoals een vriendin een tijdje terug mocht ondergaan. Ik was vooral gefrustreerd omdat ik er naar mijn zin niet genoeg in geslaagd was om mezelf te verkopen, zal wel typisch zijn aan de sociale sector. Eerste gesprekken zijn mijn ding niet en ook bij een jobinterview is een eerste indruk allesbepalend natuurlijk.

's Avonds bleef het dan ook malen: waarom heb ik dat niet geantwoord? Waarom heb ik daar niet meer nadruk op gelegd? Waarom ben ik zo bescheiden? Ik hoef geen lucht te verkopen, maar er zijn toch al dingen die ik gerealiseerd heb in die zes jaar (het was pas toen ze het me vroegen op het interview dat ik besefte hoe lang ik daar al werk), waarom er dan geen mooie strik rond doen?

You Might Also Like

0 reacties