Ik ben geen grote fan van vliegen en op zo'n dagen heb ik dan ook graag dat alles volgens plan verloopt. Het begon al met de verkeerde datum op mijn elektronisch ticket en de persoon die dit kon regelen afwezig gedurende de hele voormiddag. Ik zag mijn tripje naar Wenen al aan me voorbij gaan. Gelukkig was het toch nog redelijk snel rechtgezet, blijkbaar is het soms mogelijk om de administratieve weg te omzeilen in een gebouw als het onze. Op een tweede paniekaanvalletje in de vroege namiddag zag ik het wel zitten. Zelfverzekerd liep ik rond in Zaventem, mijn ticket lag er zoals afgesproken op mij te wachten, praatje met andere reiziger, parmantig naast de rolwandelpaden wandelen, echt geen vuiltje aan de lucht. Groot was mijn verbazing toen de metaaldetector afging, nog groter toen ik meteen gefouilleerd moest worden. De vrouw nam haar job heel serieus en blijkbaar zie ik er ook wel gevaarlijk uit. Er kon geen grapje van af. "Mag ik u fouilleren?" "Veel keuze heb ik waarschijnlijk niet", lachje. "Inderdaad, maar ik vraag het u toch" geen lachje maar een ernstige blik. Staatsveiligheid en zo waarschijnlijk.
Ook de vlucht zelf verliep eerder in mineur. Mijn oren hebben het tripje niet op prijs gesteld en om het compleet te maken werd ik ook nog misselijk. Turbulenties enzo.
Eenmaal in Wenen heb ik dan ook maar afgezien van mijn voornemen om eens iets avontuurlijker te zijn en de bus te nemen. Het werd dus opnieuw de "duurdere" shuttle naar het centrum. Gewoon de snelste weg, kwartiertje met de CAT, 1 halte met de metro en dan nog efkes stappe tot aan het hotel.
Deze keer *applaus* geen enkel oriëntatieprobleem, gewoon recht op het hotel af, zonder mijn kaart te moeten raadplegen onderweg. En om mijn triomftocht compleet te maken: ik heb mijn kamer in het Duits gevraagd. De man achter de receptiebalie liet me ten minste in de waan dat hij het begrepen had, gaf me een sleutel en antwoordde zelfs in het Duits.
In de balie zag ik twee collega's voorovergebogen zitten over papieren, kwart voor tien op een woensdagavond, wie zegt nu nog iets over ambtenaren? Ik glipte voorbij de balie, richting mijn kamer waar het tradtionele chocolaatje op me wachtte en smulde van het slaatje dat lief voor me meegebracht had met de groentjes uit het biopakket dat ik gewonnen had. Vuit de badkamer heb ik zicht op de verlichting van een verzekeringskantoor dat de vorige keer mij en mijn Finse collega zo intrigeerde tijdens de maaltijd. Het patroon is veranderd denk ik voor ik het venster sluit. Cijfertjes zijn voor morgen.