Ik voelde het al een paar dagen aankomen, het waarschuwingslicht neigt naar oranje. Voor de duidelijkheid: het is sterker dan mezelf, ik trek me mijn job heel sterk aan en ik vrees dat ik daar ga mee moeten leren leven en het een beetje leefbaar proberen te houden voor mezelf en mijn omgeving. Na een paar nare dromen, kon ik eergisteren de slaap niet vatten want ik moest nog dingen doen, niet bij mij thuis, maar op het werk, de ideëen maalden door mijn hoofd, hoe het technisch probleem dat ik ontdekt heb omzeilen, hoe een serieuze schatting maken van.... Het stopte niet. Zelfs wanneer ik indommelde, kon ik enkel aan nog een nota denken. Voor één keer kon ik me niet in de armen van mijn liefste nestelen om alles te vergeten, dus stond ik twintig voor acht (ja, u leest het goed) in Brussel. En natuurlijk besef ik dat dat geen oplossing is, en ik weet ook dat zo'n dingen niet goed voor me zijn,...
Enfin, ik heb me wel gehouden aan de belofte die ik mezelf 's morgens gemaakt had, om 16u sta ik voor de prikklok beneden. Het voornemen om kalm te blijven was iets moeilijker, blijkbaar had de warmte ook anderen in de greep en dan is het verleidelijk om je mee te laten slepen. Ik voelde mijn hart kloppen en het viel niet meer te ontkennen, ik moest iets doen voor het erger zou worden. Het doembeeld van mij ziek in bed tijdens het vuurwerk op de Gentse Feesten spookt in mijn achterhoofd. Dus besloot ik nog een ander goed voornemen uit de kast te halen, ik zou gaan lopen, het schema van de beweegmobiel in gedachten ben ik maar eerst een hartslagmeter gaan halen, want ik wil het nu eens goed doen. Bovendien ken ik ook zo'n beetje de familiegeschiedenis van problemen met hart- en bloedvaten.
In City2 dacht ik dat ik ook wel een paar schoenen kon gebruiken. Mijn zomerschoenen van vorig jaar hebben hun beste tijd gehad, ik ben uitgenodigd voor een trouw begin juli en die schoenen moeten dan toch ingelopen zijn en ik mis het klik-klakgeluidje van deze winter. Nu zijn er vrouwen die uren schoenen kunnen kiezen en passen, ikke dus niet. Ik loop de winkel binnen en binnen de vijf seconden weet ik of ik er schoenen zal vinden, want ik weet gewoon welke ik wil en dan helpt daar geen lievemoederen aan. Ik ga geen andere schoenen proberen, enkel die. Toen de verkoopster vroeg of ze mij kon helpen, keek ze verrast bij zoveel vastberadenheid: die in die maat en nee, dit was het enige paar dat ik ging proberen. Passen, efkes lopen,... en betalen.
En aangezien ik dan toch zo dicht bij de Fnac was, kon ik die CD waar ik wel goesting in had na een positieve recensie en na Duyster van zondag wel gaan halen. Ik weet niet hoe mensen het doen om met één CD buiten te wandelen, maar mezelf kennende kon ik me enkel feliciteren: slechts 3 CD's.
Om zes uur stond ik in Gent met mijn nieuwe aanwinsten maar mijn enthousisasme om te gaan lopen was ver te zoeken, ik heb mijn hartslagmeter maar getest toen ik mijn kilometers naar Mariakerke aflegde. En het zou wel eens lastig kunnen worden, want ik heb de indruk dat ik trager moet fietsen dan ik normaal doe om binnen de opgelegde grenzen van mijn hartslag te blijven.


Vandaag staat mijn nieuwe aanwinst op repeat: Real life van Joan as Policewoman, een aanrader. De recensie had het over de muse van Jeff Buckley maar dit doet serieus tekort aan de CD, dit meisje is zoveel meer. Ok, ik heb me een beetje laten overhalen door het feit dat Anthony een liedje meezingt, maar ik val in herhaling, dit meisje kan zoveel meer en ze kan het gerust in haar eentje (allez, bij manier van spreken omdat Joan as Policewoman een groep is en geen zangeres).


Zouden er werkgevers bestaan die de aankoop van CD's terugbetalen, gewoon omdat dit de productiviteit en het welbevinden van hun medewerkers bevordert? Want het werkt wel, ik zit al heel de voormiddag met mijn koptelefoon en een gelukzalige glimlach...