Met alle vertragingen van de laatste dagen zou men wel eens de fijne dingen van het treinreizen uit het oog verliezen, daarom een tekstje uit de draften...

Het was één van die ochtenden. De trein stond al te wachten wanneer ik op perron 10 aankom. Ik haast me, spring op de eerste de beste wagon, kies de eerste de beste vrije plaats. Kieskeurig zijn is dan een overbodige luxe.

En zo zat ik tegenhover haar...

Vele jaren terug studeerden we samen. Het laatste wat ik van haar hoorde was een stomende liefdesbrief, die ik ontelbare malen heb herlezen, hopend dat de naam op het einde anders was, alvorens hem opzij te leggen.

En nu zat ze tegenover mij, verdiept in het gratis krantje. Ik zou iets kunnen zeggen, maar kon ook wachten tot zij mij herkende...

Ze zag er wel goed uit, beter dan ik me haar herinnerde...

Uiteindelijk sprak ik haar aan. De liefdesbrief als enigszins gênante herinnering verborgen achter een gesprek tussen ex-studiegenoten die allerlei professionele nieuwtjes uitwisselen, het persoonlijke handig ontwijken, samen onderweg naar Brussel en dit blijkbaar al meerdere jaren.