Houthakkershemden

Weetje nog, back then in the nineties, toen de gamma, brico en de stock americain onze outfit leverden: houthakkershemd en legerbottines... ...

Weetje nog, back then in the nineties, toen de gamma, brico en de stock americain onze outfit leverden: houthakkershemd en legerbottines... Ik had er eentje met wit en zwart dankzij de naaicursus van mijn nicht, want mijn ma vond dat niet kunnen, zo voor een meisje.
Gisteravond in het sportpaleis viel daar niks van te merken. Eén enkel flanellen houthakkershemd heb ik gespot, het andere ruitjeshemd mag ik van mijn liefste niet meetellen. Enkel de jeans is gebleven, want ook mijn portefeuille draag ik niet langer in mijn achterbroekzak (waarschijnlijk teveel klantenkaarten).

Ik hoef jullie niet te vertellen in welke staat ik die dag was. Ik liep al een week liedjes te zingen en mijn hart pompte iets harder bij de gedachte. Concentreren op het werk was die dag heel moeilijk, dus ben ik het maar vroeg afgetrapt. Tegen dat we vertrokken was ik in alle staten, ik voelde een lichte hoofdpijn op komen. Toen een file aangekondigd werd brak de paniek uit, maar mijn liefste kalmeerde me al vlug. Hij maakte zich meer zorgen om parking enzo.

Even was het spannend om onze kaarten te bemachtigen, waar is die kassa, waar gaan we zitten,... maar alles verliep perfect: een schitterend zitplaatsje, rechts van het podium op de tweede rij en heel dicht. Ergens vond ik het spijtig maar toen ik de massa zag tijdens het optreden en het aantal mensen dat weggevoerd werd was ik maar wat blij met mijn luxe-plaatsje.

Het beetje schrik dat ze enkel hun nieuwe cd gingen spelen was al weggenomen door de feedback van de dag ervoor in Nederland. Persoonlijk vind ik het wel tof om verrast te worden door een nummer dat ik niet ken, of een andere versie of een cover. Maar het blijft een feit dat ik bij hun recentere cd's afgehaakt ben. Binatural is de laatste die ik in mijn collectie heb en ik moet bekennen dat ik er geen enkel liedje van kan opnoemen. Ik heb hem misschien toen wel veel beluisterd maar nu is Pearl Jam een beetje een afgesloten hoofdstuk en luister ik meer naar andere dingen. Tot afgrijzen van mijn liefste heb ik gisteravond ook hun nieuwste cd gekocht, pure afzetterij van de Free record shop vond hij en op die ampler van de Peppers die we er bij kregen ging enkel de eerste dertig seconden staan. Maar vandaag blijkt het een soort best off te zijn met alle nummers van de eerste tot de laatste seconde.

Het concert zelf was subliem. Nog voor ze één minuut gespeeld hadden kregen ze het sportpaleis klein. Iedereen had er duidelijk zin in. Het werd een mooie mengeling tussen oude en nieuwe songs, en dat gedurende bijna tweeëneenhalf uur. Natuurlijk kenden de nummers uit Ten iets meer bijval maar alleen een muggenzifter zou van een dipje mogen spreken tijdens de nieuwere nummers. Het concert valt bijna niet te beschrijven. Als excuus kan ik ook aanhalen dat ik vandaag een beetje hees ben, want ik heb serieus meegezongen en geschreeuwd. Mijn houthakkershemd is dan wel al lang verdwenen maar de herinneringen kan ik niet uitvegen. Op de muur van mijn tienerkamer prijken nog steeds foto's van Pearl Jam boven mijn bed. In blauwe stift staat ook "Hearts and thoughts they fade away" geschreven op de witte muur boven mijn bed. Liedjes die ik vergeten was, kwamen zo boven... volledige songteksten en natuurlijk, mijn adoratie voor de zanger, die ik deelde met mijn vriendin en die bij haar waarschijnlijk nog groter was (Misschien had ik beter haar meegevraagd, for old times' sake). Mijn liefste probeerde de verzuchtingen achteraf nog wat te temperen door te stellen dat hij nooit de vijftig zal halen, maar het mocht niet baten. Hij kwam het podium op met een schrift en een fles rode wijn. Het moment dat hij begon te zingen herkende ik zijn stem, de emoties,... Hij maakte een heel sympathieke indruk. Hij zei dat hij vloeiend Frans kon en ook heel goed overweg kon met het Nederlands maar aangezien wij niet konden beslissen hield hij het maar op Engels. Toen het publiek een liedje bleef meezingen was hij duidelijk geëmotionneerd. Hij streek over zijn armen als om te zeggen dat hij er kippenvel van kreeg, maar dat was dan misschien onze zoete wraak, want meer dan eens kreeg ik kippenvel of tranen in de ogen. In de commentaren op het optreden in Nederland kwam regelmatig een politieke boodschap (lees: anti-Bush) naar voren maar in Antwerpen had hij het vooral over het feit dat het de eerste keer in België was. Zo zei hij: we proberen dit voor de eerste keer in België... waarmee hij een duet met de zanger van Wolfmother (het voorprogramma aankondigde, niet slecht, old skool, deed me denken aan Led Zeppelin, Deep Purple, jaren '70 hard rock maar iets minder gepolijst). Grappig vond ik dat hij een t-shirt toegeworpen kreeg waarop te lezen stond "In Belgium we played for 4 hours". Zijn reactie was dat we eerder zes uren verdienden voor ons geduld. ook beloofde hij dat ze volgend jaar opnieuw komen, wat mijn liefste interpreteerde als "ze komen naar Werchter". Afwachten maar en nagenieten van gisteren.
Uiteindelijk hebben ze hem bijna het podium moeten afslepen, twee liedjes hebben ze gespeeld met alle lichten aan. Noem mij één band die ze dit nadoet...

You Might Also Like

0 reacties