Vrijdag, ik ben laat op het werk vertrokken. De gegevens waar ik op wachtte waren in de late namiddag aangekomen en ik wou ze netjes opgeborgen voor het weekend.

Ik kom aan in Gent, juist genoeg tijd om thuis nog iets op te pikken, weekendbiljet te kopen en naar West-Vlaanderen af te zakken.

Ik haast me over het Maria Hendrikaplein als ik mijn naam hoor roepen. Met die onloochenbare West-Vlaamse sj-klank die ik zo afschuwelijk vind.

De buurvrouw van een paar huizen verder, best een sympathiek mens, maar een beetje curieus, een echte commeere zoals we zggen. Ze is ook uit West-vlaanderen afkomstig, ondertussen tientallen jaren geleden, maar dat schept een band, vindt ze.

We praten wat bij terwijl we richting onze straat wandelen.

"Kom je nu van je werk?" Ze wacht niet eens mijn antwoord af en gaat verder, "dat het toch wel wat is, zo werken, zo laat thuis, me zo haasten, zo rap kan zij niet meer gaan, op haar leeftijd..."

"Ik kom van het station", informeert ze me ongewild. Ik verwacht een verhaal over waar ze geweest is, maar nee...

"Ik twijfelde nog, maar ik ben toch geweest. Ik doe dat graag, zo naar de mensen kijken, zien hoe ze vertrekken, met hun valiezen,..."

Ze ziet de glimlach in mijn ogen. "Ja, je zal me wel een rare doze vinden, maar op mijne leeftijd..." steekt ze weer van wal.

Ik vind het absoluut niet gek, ik hou er ook wel van om mensen te observeren, heb er zelfs een diploma voor.... en een blog om mijn verhaaltjes te schrijven...