De obligate vraag op familiefeestjes, iets waar ik gelukkig vaak van bespaard blijf, maar toch, de vraag wordt me vaak gesteld. Meestal probeer ik me er van af te maken met een lach en "werken" als antwoord maar het volstaat natuurlijk niet.

Vroeger had ik dat probleem met mijn studierichting pol&soc. Mijn grootvader heeft er zijn hoofd bij gebroken om uit te vissen wat het was. Toen hij op reis naar Tenerife (oh cliché) van een medereiziger hoorde dat haar kleindochter dat ook gestudeerd had en nu werkte op een kabinet waar ze de kranten las om de artikels uit te knippen over haar minister, was hij overtuigd. Dat was nog eens een goede studierichting en als ik ook eens aan de pensioenen kon denken als ik minister werd. Dan ontstak hij in een tirade tegen allerlei ministers en dat stukje bespaar ik jullie. Ik heb nog geprobeerd om hem uit te leggen dat ik geen minister ging worden maar dat heb ik uiteindelijk opgegeven.

Ook mijn ma heeft het er moeilijk mee. Vroeger kon ze nog zeggen statistieken en studies over werkzoekenden en dat bleef ook voor veel mensen moeilijk te begrijpen. Maar dat veranderde toen ik het VTM-nieuws haalde met een interview over een studie waar ik enkel de vertaling had nagelezen en heel het thuisfront me plots had gezien. Haar broer belde haar plots op om trots te zeggen dat hij me gezien had, vraag niet wat ik verteld heb, maar hij wist nu wel wat ik deed. En hij was bijlange niet de enige, vroegere buren spraken me er maanden later nog op aan en dat voor een paar minuutjes in prime time op de commerciële zender. Het was dan wel maar een fractie van wat ik deed, maar wel een heel zichtbare. Meer dan eens is iemand me komen aanspreken omdat ze me gezien of gehoord hadden, vaak op de regionale zender, maar toch. Een minister die op een debat verschijnt met één van onze studies onder de arm,... Steeds was het een hart onder de riem, we schrijven niet zomaar wat rapporten, die verdwijnen op een boekenplank.

Nu ik veranderd ben is het een stuk gemakkelijker om te zeggen voor wie ik werk. Wat ik doe, is me zelf nog niet helemaal duidelijk maar als ik omschrijf wat onze dienst doe, cijfers verzamelen, beleid opvolgen, is er één woord dat lijkt aan te slaan: controleren. En in de West-Vlaamse logica van het thuisfront is dat goed, dat is een stap vooruit, dan studies en statistieken, controle dat is een goede job. En wie ben ik dan om hen tegen te spreken?