Mijn eerste keer... naar school

Het is wel toepasselijk in deze eerste septemberdagen om eens een blikje herinneringen over de eerste schooldag open te trekken. Let wel, al...

Het is wel toepasselijk in deze eerste septemberdagen om eens een blikje herinneringen over de eerste schooldag open te trekken. Let wel, al heb ik dan heel wat herinneringen aan mijn eerste kleuterschool waar ik anderhalf jaar bij de juf in de klas zat, de eerste schooldag ken ik enkel van de verhalen.

En het begint zoals zoveel clichƩs: mijn mama neemt verlof om me aan school af te zetten die eerste dag. Zelf voelt ze de zenuwen gieren, maar ze houdt zich groot. Ze geeft mij ongetwijfeld een peppraatje, maar eens we daar aangekomen zijn, zet ik het niet op een huilen zoals ze verwacht. Nee, integendeel, ik keur haar geen blik waardig en ik ga spelen met de kindjes. Wat wil je? Op dat moment was ik nog enig kind, hier had ik naar uitgekeken, eindelijk speelkameraadjes.

Nogal serieus teleurgesteld vertrekt ze uiteindelijk. Gespannen wacht ze de avond af. Maar dan krijgt ze telefoon. Mijn groottante, om te zeggen dat het geen zin heeft dat ze mij komt halen want ik slaap al. Hoezo? Wel, mijn groottante is mij over de middag komen halen om te eten en wat te slapen maar toen ik begreep dat die andere kindjes in de namiddag gewoon weer naar de klas gingen heb ik het op een schreeuwen gezet. Ik wou! en ik zou! net als die andere kindjes ook weer naar school gaan en dat heb ik gedaan. Om vier uur was ik natuurlijk uitgeput thuisgekomen en direct in een diepe slaap gesukkeld. Arme mama...

Toen ik dit las, kon ik het dan ook perfect begrijpen. Voor sommige kinderen is school nu eenmaal plezant.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Ik herinner me nog dat ik al die kinderen zag huilen, en maar niet begreep waarom. Dat was een groot-worden-stap, eindelijk naar de 'grote' (lagere) school!

    BeantwoordenVerwijderen