Oriëntaals proeven

Ik mag dan wel niet aan mijn proefstuk zijn wat Oriëntaals dansen betreft, ik ben zeker geen uitblinker in het onthouden van pasjes en beweg...


Ik mag dan wel niet aan mijn proefstuk zijn wat Oriëntaals dansen betreft, ik ben zeker geen uitblinker in het onthouden van pasjes en bewegingen. Als een stijve plank begon ik aan mijn lessen en het is nog verre van dat. Ik heb de verschillende dansen wel leren appreciëren en het is dan ook prettig om een proefles mee te pikken bij een andere lesgeefster. Er zijn ook zo veel verschillende stijlen. Mijn vroegere lesgeefster was eerder traditioneel en nu ze niet langer in het centrum lesgeeft, keek ik uit naar iets moderners. En hoewel ik mijn keuze al gemaakt heb, kon een proefles er nog altijd wel bij. Even speelde ik nog met het idee om een tweede cursus aan te vatten, maar gezien de problemen met mijn buik stel ik dat "wilde" idee maar beter efkes uit.

Je leert niet enkel de lesgever kennen tijdens zo'n proefles maar je wordt ook geconfronteerd met dingen die zo vanzelfsprekend zijn voor jou. Het is altijd weer kijken naar andere vrouwen die ontdekken dat ze hun heupen kunnen bewegen op een heel sierlijke manier, naar voren, naar achteren, in cirkeltjes, noem maar op. Maar het is ook ontdekken hoe nog niet alle lichaamsdelen even vlot mee willen, mijn schouders bijvoorbeeld. Duidelijk mijn stress gevoelig plaatsje. Hoe is het mogelijk om ze zo soepel te laten bewegen?

Meestal komen mensen met een beeld van duizend-en-één-nacht naar zo'n les, maar eigenlijk draagt niemand zo'n outfit. Gewoon losse kleren en een sjaaltje natuurlijk, al dan niet met belletjes. Nieuwsgierig kwamen de vrouwen en meisjes maandag dan ook de zaal binnen. Meestal in groepje, een beetje onwennig. Wat stond hen te wachten?
Zo ook twee Turkse meisjes, eentje met hoofddoek en al. Het verbaasde me een beetje om hen te zien. Kunnen zij dat niet uit hun eigen? was zo mijn eerste reactie. Belachelijk natuurlijk, want ook al pikken wij hier en daar op een familiefeest een dansje mee, toch kunnen we nog niet echt de chachacha of de scottisch of een walske placeren. Het is niet zo vreemd om iets goed te willen kunnen en dus lessen te volgen. Maar hoe ging ze dat doen met haar hoofddoek?, vroeg ik me af.

Zonder problemen deed ze haar hoofddoek af, ze praatte vrolijk met iedereen en zag er ook als iedereen uit. Heel zelfbewust. Het soort vrouw waar ik bewondering voor heb: dit ben ik, neem me zoals ik ben. Absoluut niet de onderdanigheid die altijd met een sluier geassocieerd wordt. Ook toen we in een cirkel naar elkaar toe dansten met die typische schouderbeweging deed ze dat met zoveel vastberadenheid, zoveel trots,... In een flits zag ik de feestjes in de kvs of de rai-optredens weer voor me: altijd zijn het mannen die je ziet dansen. Waar zijn die vrouwen?

Na de les deed ze opnieuw haar hoofddoek om, heel gewoon, heel rustig, eigenlijk veranderde dat stukje stof heel weinig aan haar, het is eerder de manier waarop je naar haar kijkt. Ik mag dan al van mezelf vinden dat ik open sta voor anderen, toch associeer ook ik de vooroordelen van een onderdanige vrouw die dringend wat emancipatie kan gebruiken met het beeld van een gesluierde vrouw.

Zucht, buikdansen is soms niet enkel lastig voor het lichaam...




Dit weekend is er opendeur in de Ingang en deze namiddag ga ik alvast de les van mijn nieuwe lesgever Oriëntaals mee volgen, als ook een les tapdansen, zien of ik ook iets van Ginger in mij heb of dat het bij dromen op zondagnamiddag voor de buis blijft.



Afbeelding via buikdans.be

You Might Also Like

0 reacties