Ik sta te ijsberen aan de bushalte in Mariakerke. In normale omstandigheden zou ik nu ergens aan de Watersportbaan peddelen en ongetwijfeld vloeken omwille van de regen en de wind. Maar mijn achterste band heeft het begeven en het meest realistische was terugkeren naar start. De bus naar het station komt pas binnen vijf minuten. Misschien nog op tijd voor een trein om niet al te laat in Brussel te zijn. Ik probeer het uurrooster te herinneren en de tijd in te schatten.
Een vrachtwagen is gestopt. De chauffeur stapt op me af. “Bent u van hier?”
Mijn neen verbaast hem maar ik wil wel een poging doen.
Hij vertrekt opnieuw op zoek naar een aanwijzing.
“Met een gps zou dat toch gemakkelijker zijn…” Ik kijk de jongen in de bushalte aan. Tien, elf jaar schat ik hem. Een volwassen opmerking maar wat dan met die duizenden jaren mannelijke evolutie. Ik haal mijn schouders op.
Ik bekijk hem nog eens. Een kanjer van een schooltas, arme rug. Een dikke trui, maar geen vest of muts en dat terwijl ze de eerste herfststorm aankondigen. Warm zal hij zeker hebben zolang het droog blijft maar één bui op het verkeerde moment en de koude zal binnensijpelen en zich nestelen. Was deze morgen niemand er om hem te herinneren aan zijn vest? Of vonden ze het niet nodig want met de auto voor de deur en straks op de parking van het bedrijf heb je een vest toch niet nodig?