Gisteren was de aftrap van het filmfestival, dus voor de gelegenheid een verslagje, en het schepte verwachtingen. We hadden twee films op het menu staan, eentje samen en eentje apart. Ik was lang blijven werken en ging enkel rap iets halen voor te eten, de vermoeidheid sluimert nog een beetje in mijn lijf en ik kan gerust zeggen dat ik een beetje opzag tegen dit drukke programma. Het was dus meer dan een prettige verrassing toen mijn liefste belde toen ik op de trein zat om voor te stellen dat hij iets kleins zou koken.

Vol energie trokken we op weg: hij naar de Vooruit voor de rockumentary over de Pixies, ik richting Studioskoop voor een Duitse film.

Montag kommen die Fenster (windows on Monday) heeft indruk op me gemaakt. Niet het verhaal primeert, maar wel de gevoelens. Nina en Frieder hebben een dochtertje Charlotte en wonen in een huis in volle staat van verbouwingen (vandaar die vensters). Dit weegt op hun relatie maar hij lijkt het niet te merken. Wanneer ze het behangpapier van de muur krabben, stopt Nina plots abrupt, kleedt ze zich om en kondigt aan dat ze hun dochtertje gaat ophalen bij haar schoonouders. Uiteindelijk besluit ze om niet meer naar huis te komen en trekt ze naar het vakantiehuis van haar ouders waar ze haar broer en zijn vriendin treft die ook al relatieproblemen proberen te boven te komen. Als ze hoort dat haar broer haar man heeft uitgenodigd, zet ze het op een lopen. Ze overnacht in een hotel vlakbij, loopt er wat verdwaald op een receptie, ontmoet er een andere man. De poging tot sex blijft beperkt tot een poging en vergroot enkel haar leegte. Ook hij duikt het bed in met een andere vrouw, een ex die om het ingewikkeld te maken de kinderjuf van zijn dochter blijkt te zijn. Nina weet duidelijk niet wat ze wilt, ze doolt in haar gedachten en uiteindelijk hakt hij de knoop door: hij wil verder met zijn nieuwe vriendin. De film eindigt heel abrupt na een moment van lust tussen Nina en Frieder in de auto. Ze kijken elkaar in de ogen en geven niet toe aan hun gevoelens.

Ik heb de film heel gul een vier gegeven. Het is zeker niet het soort film dat ik iedereen ga aanraden maar mensen die wel van een film kunnen genieten zonder dat er veel verhaal komt bij kijken, kunnen hem misschien wel appreciëren. Ik vond dat de leegte waar Nina mee kampt heel tastbaar werd voorgesteld. Alles leek haar grijs, terwijl objectief gezien ze misschien wel alles had om gelukkig te zijn. Niet echt een opbeurende film, vandaar ook het contrast met mijn liefste toen hij later me vergezelde voor de tweede film: Bye bye Berlusconi.

Het is een typische film in een film die opgebouwd is rond het berechten van Berlusconi. Een groepje acteurs si duidelijk ontevreden met zijn beleid en wil dit aanklagen door het maken van een film waarin ze een look-alike zullen ontvoeren. Maar het loopt niet zo van een leien dakje en uit schrik voor vervolging wordt het een parodie met als centrale figuur Mickey Louse (uit schrik voor disney is het een L geworden) die burgemeester wil worden in Duckstad en hij wordt dan uiteindelijk ontvoerd om berecht te worden via internet. Het was best een onderhoudende film maar ik had de indruk dat de film sterk focuste op het interne beleid van Berlusconi en aangezien ik daar niet echt van op de hoogte ben, gingen bepaalde scènes misschien een beetje aan mij voorbij.

Vanavond wordt een rustig avondje achter de strijkplank met een selectie van wat de video voor mij in petto geeft, zoals Extras (tweede seizoen reeds op de BBC) en de nieuwe Robin Hood (ook al van de BBC).