Maandag had ik mijn "obligate" dagje verlof om ten volle van het filmfestival te kunnen genieten. In eerste instantie had ik twee films in de namiddag uitgekozen, mijn liefste voegde er 's avonds nog eentje aan toe.

Het was zalig weer, bijna zonde om weg te duiken in een donkere filmzaal maar ik keek wel uit naar de eerste film: Wristcutters: a love story. Niet om de één of andere ster, die er volgens de twee manspersonen voor mij in de rij, in meespeelde maar gewoon op basis van het idee. Als je zelfmoord pleegt, kom je terecht in een speciale "afdeling" van het hiernamaals waar enkel andere zelfmoordenaars rondlopen. Misschien niet nieuw als idee, want ik meen me ook zoiets te herinneren uit mijn godsdienstlessen, de hel opgedeeld in hokjes volgens je zonde, een plaats voor moordenaars, een plaats waar ongedoopten terechtkwamen,... Ja, ik zat op een nonnetjesschool.
Zia snijdt na de breuk met zijn vriendin zijn polsen over en komt in deze parallelle wereld terecht. De kleuren zijn er iets minder fel, er wordt wat minder gelachen, maar uiteindelijk is het er slechts een klein beetje erger als daarvoor. Hij ontmoet er Eugene, een Russisch buitenbeentje die op een wel heel bijzondere manier een einde aan zijn leven maakte. Toevallig hoort hij dat zijn ex-vriendinnetje ook suicide heeft gepleegd en samen met Eugene gaat hij naar haar op zoek. Onderweg geven ze Mikal, een humeurige liftster, een lift. Zij is op zoek naar de verantwoordelijken om haar beklag te doen.
De film is absoluut niet deprimerend, wat je misschien zou kunnen verwachten gezien het onderwerp, maar het is ook geen verheerlijking van suicide. De dialogen zijn doorspekt met absurde humor. In de zaal werd regelmatig luidop gelachen, geef toe, niet evident. Ik heb de film dan ook een verdiende vijf toegekend.


Als de eerste film me al een vrolijk gevoel gaf, was de tweede ook een schot in de roos: Lie with me, een ode aan vrouwelijke sexualiteit en de liefde. Leila ziet mannen als objecten en ze weet ze drommels goed te bespelen. Verliefd is ze nog nooit geweest en dat ziet ze ook eerder als ballast. Wat anders te denken van haar ouders die gaan scheiden of van haar nicht die gaat huwen maar toch nog sex heeft met haar ex "omdat het zo lekker is"? Alles gaat goed tot ze op een feestje David ontmoet. Wat begint als het gewoonlijke spelletje, slaat om als hij haar ook van een uitdaging voorziet. Hij wil meer...

Het werd een namiddag vol vlindertjes wat mijn reserve over de avondfilm wat liet wegebben: Old joy, geselecteerd door mijn liefste omwille van Bonny Prince Billy, een singersongwriter die voor de gelegenheid in de huid van een ietwat marginale figuur kroop. Samen met zijn vriend gaat hij stappen in de bergen maar af en toe is er een zekere spanning. Zijn ze nog wel vrienden? Wordt het een afscheid? Het is een heel minimalistische film waar je je wel in kunt herkennen. Zelf vond ik de film best wel te pruimen maar aan het aantal mensen dat de zaal verliet vermoed ik dat niet iedereen die mening toegedaan is.