Een tijd terug in mijn mailbox:
"Ik las je blog. Tof. Heb je al eens gedacht aan een kleedje voor deze winter?..."
Spam denkt u misschien maar het was een toffe mail van een vriendin, eerder een uitnodiging om te shoppen. Ze weet maar al te goed dat mijn kleerkast er tegenwoordig wat leger uitziet.

Maar ik ben haar voor.

Ik heb reeds een kleedje in de solden gekocht met het oog op deze winter, een zwart met drie kwart mouw, hoe kon het anders, schudde mijn liefste het hoofd. Maar bij het postorderbedrijf vond ik een kleurrijk exemplaar dat me wel aanstond. Toen ik het kreeg, bleek het een misser van formaat: een brede band onder mijn borsten en dan valt de stof heel breed uiteen, te breed, ik zie er zeker twintig kilo dikker uit. Geen twijfel mogelijk, dit gaat terug. Ook in mijn middagpauzes heb ik al een poging ondernomen. Het werd een broek, een rok in een modekleur dat ik nooit verwacht had dat ik ging dragen, maar ik moet toegeven, het staat me wel.

Naar kleedjes kijk ik nog steeds uit maar het is alleen confronterend als ik mezelf voor de spiegel zie. Donderdag was het mijn eerste dansles Oriëntaals en ondanks de buikpijn wou ik ze voor geen geld ter wereld missen. Ik zag mezelf staan, van kop tot teen en ik kon wel huilen. De weegschaal mag dan wel geen sikkepit bewegen, het is niet de strakke lijn van een tijdje terug, die me aankijkt. Ik vloek binnensmonds en haal me de pakken kledij voor de geest die ik onlangs weg heb gedaan en ook in het paskotje is er onmiskenbaar een maat af. Toen ik deze week mijn zwarte kleedje voor de eerste keer aantrok, was het gewoon tof dat ik zo rap klaar was: gewoon het ding over mijn hoofd trekken en klaar. Het stond me ook nog wel, dat zag ik aan de oogjes van mijn liefste, misschien een buikje, en zeggen dat buikjes bij ons op het werk nu extra in de gaten worden gehouden. Hoog tijd dus dat die lessen begonnen zijn...