Ondertussen in het stembureau...

Het is niet meer de eerste keer dat ik het schooltje binnenloop om te stemmen. Zoals steeds, weinig volk, geen lange wachtrijen. Tot het laa...

Het is niet meer de eerste keer dat ik het schooltje binnenloop om te stemmen. Zoals steeds, weinig volk, geen lange wachtrijen. Tot het laatste moment heb ik getwijfeld, nog efkes de kandidaten bekeken op het internet. Ik ben overtuigd van mijn keuze maar het bleef een moeilijke knoop om door te hakken.

Ik geef mijn identiteitskaart en oproepingsbrief af. Mijn adres en naam wordt aangeduid op de lijst. Maar op de stemformulieren moet ik even wachten.

Een oudere mevrouw komt uit het stemhokje. "Hoe moet ik stemmen?"
Een bijzitster is kordaat: "U kleurt een bolletje bij de naam van de persoon of voor een partij..."
"Ja, maar...", protesteert de oudere vrouw. Uiteindelijk keert ze met haar formulier terug in het stemhokje. Even piept ze nog om de rand. "Dus..."
"Ja, u moet stemmen, een bolletje kleuren."
De voorzitter van het stembureau komt er bij. "Gaat het mevrouw?"
"Ik weet niet wie de goe zijn..."
"Ik kan toch niet voor u stemmen..."
"Maar van mij mag je..." haalt ze de schouders op.
Hilariteit alom.

De voorzitter spreekt haar bemoedigend toe en ze verdwijnt nogmaals in haar hokje.

Ik krijg mijn formulieren toegestopt, als ze van uit het hokje komt. "Dank je wel, echt waar..." De bijzitter lachen nog wat na en ik verdwijn in het hokje. Het formulier voor de gemeente is enorm, 50 kandidaten bij meerdere partijen. Ik kleur de bolletjes en deponeer de formulieren.

Straks krijg ik ze misschien weer te zien en mag ik tellen...

You Might Also Like

0 reacties