Een opmerking die ik onlangs kreeg op een oud berichtje doet me eens een stand van zaken opmaken.

Hij had gelijk: de beweegmobiel vond dat ik moest beginnen lopen...

Ik ben exact twee keer gaan lopen, denk ik. Of misschien drie keer. En dat ondanks mijn goede loopschoenen en mijn hartslagmeter. Ik vind het zo moeilijk om me 's avonds na het werk te verkleden. Eens ik bezig ben, vind ik het wel tof, maar ik heb een extra duwtje nodig. Misschien toch nog maar eens afspreken met iemand? Volgende week ofzo, in het verlof vallen alle lessen stil...

Ook twee keer gaan skeeleren? Een eenmalige wandeling in de Bourgoyen op zondag? Misschien de spookwandeling van morgen?

Op reis in Valencia zijn we een volledige dag gaan fietsen, dus dat telt zeker. In Gent wilden we dat eens overdoen, gewoon een tochtje met vrienden maar dat werd al gauw "waar is het eerste cafeetje?" Tot mijn spijt want het was zalig weer om te peddelen. Twee à drie keer in de week blijf ik in Mariakerke slapen, dus dan fiets ik 20-25 minuten 's avonds en ook 's morgens de dag nadien. Het is wel eens zweten, maar echt sporten vind ik het niet, eerder me verplaatsen.

We zijn ingeschreven in een danscursus, dus op dinsdag of woensdag wagen we ons gedurende een uurtje aan het naast elkaars tenen trappen. Grapje, het valt best mee: de basisstappen en een extra stap van de quick-step en de cha-cha-cha en ook al een basisstap van de Engelse wals en de party-Weense wals hebben we wel al onder de knie. Al was het afzien. Vlak voor de derde les kondigde mijn liefste aan dat hij eigenlijk wel teleurgesteld was in mijn kunnen. En eerlijk, ik kon hem begrijpen, de tweede les was een ramp gebleken, gelukkig was het een kwestie van er een nachtje over te slapen want de derde les viel hij over zijn voeten. Alleen dat commentaar op mijn handen in mijn zakken als ik alleen de stappen moet inoefenen, allez samen met de vrouwen.... tsss...... Vaak kijk ik er tegenop maar meestal vind ik het eens ter plaatse wel tof. Gisteren was het oefenavond en mijn liefste had zo zijn twijfels. Uiteindelijk zijn we niet gebleven en toen vond ik het wel jammer, nadat mijn trein vertraging had, mijn saus aanbrandde en ik compleet freakte om toch maar niet te laat te zijn met het eten. Volgende oefenavond beter, zullen we maar denken, en ondertussen verder met de lessen, nog wat stappen oefenen...

Voor het ogenblik vind ik het niet echt overtuigend, ben ik meer gaan bewegen? Het enige wat echt doorweegt vind ik mijn les buikdansen op donderdag. Elke keer ontdek ik spieren waarvan ik het bestaan niet kende. Ik kijk er ook elke week enorm naar uit. Zelfs na een lastige vergadering met een opkomende migraine kan ik me overtuigen om naar de Dampoort te fietsen om te gaan afzien. Ja, afzien is wel het woord. Onze leraar daagt ons elke keer uit, zoals vanavond toen hij na de drie traditionele liedjes opwarming vond dat we niet genoeg lachten er nog een vierde tegen aan gooide. Come on angels, let's dance.... until you smile... Daarna volgde nog een uur techniek, hoe je heupen te bewegen zonder al de rest te doen schudden, slangenarmen,... Het zal een wonder zijn als ik er morgens niks van voel, maar het zal enkel voor een gelukzalige glimlach zorgen. Hij heeft ons een cd beloofd met de liedjes waar we op dansen, kwestie van misschien eindelijk dat deuntje uit mijn hoofd te krijgen. Oh ja, ik had het al eens over mijn leraar en een internetwedstrijd. Wel, hij is de enige man en Belg in de finale, de andere drie kandidaten zijn vrouwen uit Californië die bovendien tribal dansen. Stemmen kan nog tot 28/10. Doen zou ik zeggen!