5 jaar bakstenen: stof

Ik zit aan mijn bureau en zie het stof naar beneden dwarrelen. Zucht. Er is nog werk aan de winkel. Maar dat is voor morgen want als alles v...

Ik zit aan mijn bureau en zie het stof naar beneden dwarrelen. Zucht. Er is nog werk aan de winkel. Maar dat is voor morgen want als alles vandaag al is gedaan...
Het stof is ondertussen grotendeels uit mijn lijf verdwenen. Maar mijn handen voelen als schuurpapier. Gelukkig joeg mijn maag me naar de douche. Dat komt er van als je niks eetbaars in huis hebt na een dag hard labeur. Maar nu kan ik frietjes knabbelen terwijl ik tik. Ziek, zegt u? De kerstvakantie is zowat halfweg en het werd dus tijd om iets te doen. Een oud huis brengt altijd wel werk met zich mee en dan is de kerstvakantie echt wel een goed moment. Mijn overbuurman van de cité is al heel de week bezig. Door een glimp van het venster kon ik het resultaat opvangen: de donkere kleuren van de bovenverdiepingen zijn verdwenen en de ruimte doet groter aan. Hum, niet slecht.

Vanmorgen vroeg stond mijn broer en schoonzus voor de deur. Ze waren er klaar voor. Massa's hout hadden ze mee, dat werd vakkundig klein gemaakt zodat mijn haard opnieuw te eten heeft. Daarna trokken ze naar boven, zolder om precies te zijn. Beloofd is beloofd en vorige kerstvakantie heb ik hun garage helpen witten in de kerstvakantie terwijl het buiten sneeuwde en vroor.
Alle hout werd opgeruimd, gezaagd en naar beneden gebracht om later naar het containerpark af te voeren (te veel verf, glas etc). De tapijten werden opgerold, net als de drie lagen linoleum. Ja, ik weet ook niet waarom mensen linoleum op hun zolder leggen, zeker als je weet dat het vorige dak eigenlijk enkel pannen op een gebinte waren waar wind en regen zo door kon en waar een regenpijp van de straat naar de tuin het water loodst. En stof, mensen, stof...
Uiteindelijk kwam de plankenvloer zichtbaar. In een slechtere staat dan gehoopt. De plankenvloer van de bovenverdieping was best ok, maar op zolder scheelt er duidelijk iets. Natuurlijk is de vloer nog maar twee jaar veilig afgeschermd van weer en wind (en dat verhaal komt ook nog wel boven).
Dankzij mijn fantastische schoonzus, ja ik heb er maar één, maar wat voor één, duurde alles minder lang dan verwacht en konden mijn broer en ik ons wagen aan een tripje naar het containerpark. Dit is voor hem steeds een belevenis. Door Gent rijden als je van het rustige West-Vlaanderen bent en dan vooral het containerpark...
Ook al kunnen ze kiezen tussen drie containerparken op een redelijke afstand en is er geen toegangscontrole ik hoor niks dan verhalen over dingen die geweigerd worden of waarvoor betaald moet worden of ook nog de opmerkingen van de containeropzichters. Niks van dat in Gent...
De muziek staat luid. Ik spreek een toezichter aan: "Excuseer, meneer, waar kan ik terecht met oude linoleum?"
Hij kijkt me enigszins verbaasd aan. "Wat is dat?"
"Euch, van dat lelijk ding op de vloer in oude huizen?"
Hij knikt: "ballatum, container 1, brandbaar..."
Mijn broer komt niet bij van het lachen als ik het hem vertel. Maar terwijl we het in de container zwieren, merkt ook een andere man op "zone schuune ballatum..."

En zo leerde ik weer een woordje bij. En vooral, zo is mijn zolder "proper" voor de volgende werkzaamheden...

You Might Also Like

0 reacties