Wat ik met het meest herinner van de eindejaarsperiodes als kind, zijn niet de cadeautjes, ook al ontbraken ze nooit, noch de kerstbomen, noch de kerststronken,...

Wel dat lastige gevoel: ik wou me wel amuseren maar ook niet te veel...

Mijn ouders zijn ondertussen zo'n twintig jaar gescheiden, wat een goede beslissing was, zonder meer. Natuurlijk konden ze niet voorkomen dat er harde woorden zijn gevallen, verwijten uitgewisseld,... Het zal er wel bij horen en ergens begrijp je dat als kind ook wel. Maar de lastigste periode van het jaar was steevast eindejaar. Het begon al op voorhand: de nieuwe vrouw van mijn pa wou geen kerstboom in de woonkamer, hij kreeg een plaatsje op mijn kamer, ik mocht hem zelf versieren (bij ma mocht ik toekijken) maar ik zag hem maar eens om de twee weekends. Het jaar nadien vond ik het de moeite niet en toen kon hij blijkbaar wel in de woonkamer.
In het begin hielden ze rigoureus aan de verdeling en zagen we pa pas het weekeinde voor of na de feestdag. Toen oudejaar op een zondag viel zoals dit jaar, zaten wij gezellig voor de televisie bij pa. We hadden absoluut geen zin om naar huis te gaan, dus stelde hij voor dat we ma gingen vragen of we toch niet konden blijven. Hij zou ons dan wel op nieuwjaar thuis afzetten voor het feest. Ma was heel content van ons te zien, ze had zelfs wafels gebakken en daar stonden wij: "alsjeblieft, mogen we blijven bij pa? Het is zo plezant en we hebben cadeautjes gekregen..." Met een wafel in de hand vertrokken we weer naar pa, maar het voelde niet meer hetzelfde.
Ok, met verloop van tijd kwam er een goede verdeling: met kerstavond bij ma, met oudejaar bij pa maar toch... ergens knaagde het altijd. Er waren meer cadeautjes bij pa, maar met dat speelgoed konden we maar om de twee weekends spelen en we beseften ook dat we ma enkel verdriet deden met ons enthousiasme. Het bleef schipperen tussen de twee...
Nu gaan we met de kerstdagen bij ma en oudejaar vieren we met vrienden. Maar het wrange gevoel is wel gebleven. Zeker als het gezellig samenzijn dreigt te verzanden in (te) grote cadeaus en overdreven drukte...