Je staat in de winkel tussen de cd’s. Je bent op zoek naar een bepaalde cd, net als de persoon naast je. Hij houdt een cd vast die jij onlangs kocht. Jij vindt de cd wel goed maar hij weifelt duidelijk. Soms heb ik dan gewoon zin om te zeggen: “neem hem mee, ik vind hem goed. Kun jij me niks aanraden?” Maar natuurlijk hou ik dan mijn mond. Idem in feite voor de boekenafdeling.

Onlangs had ik het in een kledijwinkel. Ik twijfelde over een trui. Ik was op zoek naar iets geschikt voor op het werk, niet te overdreven warm, wel een beetje gekleed maar ook niet overdreven en als het kon, in een vrolijk kleurtje. De trui die ik net gepast heb beantwoordt wel aan een paar criteria maar ik was niet echt overtuigd. Bovendien bleek de maat die de verkoopster me aangeraden had te klein. Ik had een grotere maat nodig en dit is niet echt bevorderlijk in het beslissingsproces. Ik besloot alvast de te kleine trui terug te leggen. Net op dat moment spreekt een oudere vrouw me aan. “Heel mooie trui, origineel met dat patroon…” En ja, even later stond ik aan de kassa, waar de verkoopster me op heel professionele manier verzekerde dat het kleine maten waren.

Op zulke momenten schrik je wel eens dat iemand je aanspreekt en je spontaan zijn of haar mening geeft. Maar eigenlijk zijn er massa’s keren waarop ik die wel zou willen horen. En surfend in blogosfeer word je langs alle kanten bestookt met meningen. Iemand die een boek gelezen heeft, een goede cd gehoord heeft, een fijne film…