Het valt niet langer te ontkennen. Ik zit ondertussen in een levensfase waarin heel wat leeftijdsgenoten met kindjes beginnen of begonnen zijn. Steeds meer mensen moeten een babysit reserveren wanneer ze een stapje in de wereld willen zetten en daar komt de nodige organisatie bij te pas. Avondfeestjes worden meer en meer uitjes overdag. Voor dit jaar zijn er al drie in de vriendenkring gepland en nog een stuk of vier bij collega's. Het houdt gewoon niet op.

Een vriendin van mijn liefste heeft zo de gewoonte om het te pas en te onpas door te steken. Een selectie: "Ja, als je met twee kinderen zit is dat niet meer vanzelfsprekend..." "Ja, ik zou wel willen maar die twee vreten energie..." "Ja, daar kunnen wij weer niet bij zijn. Er moet toch iemand op de kinderen letten." " Wacht maar tot je zelf kinderen hebt..." "Tegen dat jullie kinderen hebben, zijn de mijne groot genoeg..."

Nu ga ik de eerste zijn om te ontkennen dat kinderen tijd, energie en veel geduld vragen. Ik spreek niet uit ervaring maar ik kan me gerust inbeelden dat ik heel wat dingen die ik nu doe (concert, vanavond restaurant,...) en die vaak op het laatste moment beslist worden, niet meer zo vanzelfsprekend zijn. En natuurlijk kan ik me ook ergeren aan jengelende kinderen in de supermarkt, op straat,...

Maar even zeer aan de ouders. Soms doen ze het ook zichzelf aan. Je nodigt ze uit voor een etentje. Vroeg zodat de kinderen mee kunnen. Dus wringen we ons in allerlei bochten om om half zeven kindvriendelijk eten te voorzien. Al verschillende keren heeft ze laten vallen dat ze niet lang kunnen blijven, met de kinderen. Deze zijn echter heel rustig. De kleinste kruipt wat rond. Het oudste verkent de ruimte, vertelt, zingt een liedje,... Na het eten vertel ik nog een verhaaltje met de oudste op mijn schoot. Haar kleine zusje is net begonnen met de wereld rechtopstaand te bekijken en probeert zich recht te houden aan de stoel naast mij. In een fractie van een seconde verliest ze haar evenwicht en mijn reflex is te traag om haar op te vangen. Een dikke buil en geween is het resultaat. Nu is de maat vol. Ze pakt haar kinderen op: "We gaan naar huis. Met die twee kun je nergens komen..." Ik protesteer en dan komt het eruit. Om acht uur komt iemand langs en dan gaat hij badmintonnen. Tja, op deze manier kun je inderdaad niet genieten van een etentje bij vrienden.

Met de kerstperiode dwarrelden de kaarten binnen en bij twee van mijn vriendinnen staat een glimlachende baby. Op één van de foto's heeft de baby een grote muts aan en is de achtergrond een sneeuwlandschap. Schattig. Maar mijn favoriet is een close-up van het gezichtje van de baby. Stralend blauwe oogjes en een absoluut ontwapenende glimlach. De foto heeft een plekje gevonden op mijn microgolf en als ik aan tafel zit, kijk ik haar aan. Op zo'n moment staat de wereld een beetje stil en kan ik niet anders dan zelf beginnen glimlachen. En dan denk ik, maakt dit het niet allemaal de moeite...