Zaterdag, twee uur voor het optreden van start ging, open ik de deur van de ruimte die ons ter beschikking gesteld is als kleedkamer. Er hangt een redelijk gespannen sfeer. We hebben slechts een uur om nog eens "voor echt" te repeteren op het podium en we dat zijn vijf of zes verschillende groepen. Onze leraar loopt zenuwachtig rond. De vrouwen zijn zich aan het omkleden, sexy outfits vol pailletten, vals haar, blote buiken, nog meer belletjes,... Het duizelt me een beetje. Ik heb een lange zomerrok, een topje en natuurlijk mijn sjaal met belletjes mee. Niet extravagant, zoals sommigen. Ook in onze groep zijn er die zich hebben laten mee slepen. Nog vlug zelf iets in elkaar gestoken, glittertjes,... Hoe ouder, hoe zotter, lijkt het wel. Wij hadden duidelijke instructies gehad van onze leraar maar bij andere groepen is dat minder het geval blijkt 's avonds. Voor de spiegel die normaal gebruikt wordt om de pasjes in te oefenen heeft zich een lange rij vrouwen gesteld: borstel in de hand, mascara, oogschaduw,... alles erop en eraan. Ook daar kan ik niet aan ontsnappen.

We krijgen van onze leraar de cd toegestopt en iedereen moet al eens oefenen in de kleedkamer. Tijdsgebrek. We hebben de stappen al eens overlopen zonder muziek, maar op drie weken een volledig nieuwe choreografie inoefenen is niet simpel. Gespannen nemen we onze plaats in. De vrouwen rondom ons onderbreken hun activiteit en kijken nauwgezet toe op elke stap, elke fout die we maken. Het is geen groot succes. Verschillende keren valt iemand uit het ritme. We troosten ons met de gedachte dat die groep die nu danst wel een hoger niveau zal zijn en die groep mist ook wel nog eens een stapje. Een vriendin die meegekomen is met iemand van onze groep is onverbiddelijk: zo slecht, ze had toch wel meer verwacht van haar vriendin. Ook vrouwen uit andere groepen krijgen nijdige opmerkingen. De tijd verstrijkt, we maken elkaar alleen maar zenuwachtiger.
Uiteindelijk mogen we ons dansje op het podium doen. De spots worden halverwege even aangezet en al bij al verloopt alles beter. In de kleedkamer eisen we de cd-speler nogmaals op en we doorlopen nog eens de routine. Weer blunders. Ondertussen is het zeven uur. Nog een uur voor de show en nog tweeënhalf uur voor wij op moeten. Ik besluit maar iets te halen om te eten en ik ben zeker niet de enige die het opgeeft. Anderen blijven koortsachtig oefenen, de leraar wordt er zelfs bijgehaald.
Half acht wordt de deur geopend, de vrouwen (en ook één man, ik wil niet sexistisch doen en hem vergeten) lopen verkleed rond, anderen blijven in de weer met hun outfit. Ik zoek me een plaatsje in de zaal en de eerste die ik herken is iemand uit het middelbaar waar ik als een stom kalf heb achtergelopen, nog zo'n geest uit het verleden. Hij knikt hallo en daar houden we het maar bij.
Na de pauze haast ik me naar de kleedkamer. De spanning is er nog steeds te snijden. De laatste groepen dansen nog vlug eens hun pasjes in, wij ijsberen omdat we dit niet meer kunnen doen (de cd ligt bij de dj). Als we uiteindelijk het podium opkomen, klinkt er commentaar uit de zaal. Maar alles verloopt zo goed als perfect. We halen opgelucht adem, trekken massaal onze veilige jeans aan en maken ons op voor de fuif nadien. We kunnen niks anders dan toegeven dat we zin hebben om het nog eens te doen. Na de obligate dankwoordjes op het einde barst een spetterende fuif los. De vrouwen hebben er zin in en de enkele mannen die zich tussen al dat heupenzwaaiend geweld durven begeven zien dat het goed is. Daar had ik nu zin in! Een goede fuif met Arabische muziek (maar ook veel covers à la Boney M), lekker zwieren en zwaaien... Veel te lang geleden, van ergens een fuif in Brussel met veel allochtonen en goede muziek...