Op zondagnamiddag schuifelen we in Sint-Amandsberg bij onbekenden binnen voor het vertelfestival Ijsbreker.

Nieuwsgierig kijken we rond. Overal is men blijkbaar aan het verbouwen geweest. Inspiratie terwijl we genieten van griezelverhalen. Mooie kleur heeft die muur. Leuk om zo licht binnen te halen. Een venster scheidt de gang maar de ruimte blijft er groot uitzien.

In de Toekomststraat stappen we bij Philippe Brunain en Sofie Demeyer binnen voor "wulpse woorden op je huid" zoals het programma omschrijft. We zoeken ons een plaatsje terwijl de ruimte zich verder vult.

De vrouw gooit een rood slipje naar de man. Meteen het begin van een boeiend halfuurtje. Ze nemen ons mee in verschillende scènes, een chic banket dat ik me zo kan voorstellen, een zuippartij de smaak van alcohol,... Later blijkt het koppel nog op de planken te hebben gestaan. Ze plannen ook iets tijdens de volgende Gentse Feesten, iets om in de gaten te houden.

De eerste tekst is een gedicht dat ik ken, het blijkt bij controle in mijn boek* van Herman de Coninck te zijn.

Te voet over de Lethe

Als ze genadeloos traag, geeuwend héhé,
een peperduur slipje van niks op de vloer laat landen
(sex hoort net als luxe met mysterieuze x)
waarna ze haar voor zijn handen veel te vele twee

borsten laat zien, kijkt hij beneden aan haar bleke
benen op naar wat, geen meter hoog, hij 't hoogste acht:
lippen die slechts lippen zijn en die niet spreken,
en iemand die boven zijn smeken staat en niet laat merken dat ze lacht.

Want vrouwen hebben machtige geslachten, hoge wonden,
venusbergen, spelonken, vouwen,
waarin verloren nachten nooit meer worden teruggevonden,

en daar spelen ze mee
zoals de Mona Lisa met toeristen en de maan met de zee,
adembenemend, en met iets van een licht verachten.

* Geen dag zonder liefde. Honderd jaar Nederlandse liefdespoëzie uit Noord en Zuid, samengesteld door Eddy van Vliet