Het is zo gemakkelijk om je af te sluiten. Je strekt je armen voor je uit en dit gebied is je territorium, hier ben je baas, hier zorg je voor: de mensen om je heen, de dingen,… As die het goed hebben, ben jij tevreden, zit je taak er op. Nee, de bedelende vrouw aan de uitgang van het station die daar elke morgen in de bijtende kou zit, die valt niet binnen dat gebied. Ook de jonge man die je aanspreekt om wat kleingeld, de vrouw die de kinderwagen niet op de tram krijgt, de solidariteitsactie op tv raakt je koude kleren niet, jij wil liever je programma, geen gedoe. Het is zo gemakkelijk: ik doe mijn best, ik werk er voor en de rest moet dat ook maar doen. Het lukt jou toch ook? Ok, het zou wel eens beter kunnen, zo af en toe zit het je niet mee, maar daar sla jij je doorheen.
Ik ben zeker niet beter dan de doorsnee mens. Elke maand gaat er via een doorlopende opdracht een aalmoes naar een goed doel en met dit argument wimpel ik andere organisaties af. Ik deponeer mijn oude kledij in een groene container, moffel wel eens een geldstuk in een kartonnen bekertje, krabbel hier en daar wel eens onder een petitie,...

Vanavond heb ik voor het Project afspraak met een meisje. Het is de dochter van een collega. Hij vroeg aandacht voor een project dat het vooral met liefdadigheid moet doen. Toen ik haar vorige week aan de lijn kreeg na talloze pogingen, klonk haar vrolijke stem in mijn oor. Ze onderbrak me omwille van de kindjes. Of ik kon terugbellen, want de kindjes moesten gaan slapen. Een uurtje later bleken de kindjes nog steeds druk in de weer. Haar stem klonk nog steeds vrolijk maar ook een beetje moe. Ze zou me terug bellen. Beloofd! Ik was een beetje wantrouwig, ik had haar al verschillende malen proberen bellen en ik moest haar nog steeds een interview vragen (en *iets* vragen is meestal niet mijn ding). Ze belde terug. Het was ondertussen al redelijk laat en haar dagtaak was nog niet voorbij. Maar ze klonk vrolijk, enthousiast toen ik haar het idee vertelde en vanavond mag ik een kijkje nemen in haar wereld. En nu al vind ik haar een grote madam: kinderen die niet ongestoord aan het leven kunnen beginnen maar van thuis uit een zware rugzak hebben meegekregen niet laten verkommeren maar hen nieuwe dingen leren ontdekken. Respect!