Dit is zo herkenbaar; je opvreten in je werk en andere activiteiten opzij zetten. Ik ben schuld; ik heb het ook al gedaan. Op mijn vorige werk klopte ik uren maar de stapel bleef groeien en de appreciatie achterwege. Het laatste gesprek van de werkdag voerde ik gewoontetrouw met de kuisvrouw. Ik deed mijn boodschappen in Brussel, net voor sluitingstijd, maar eenmaal in Gent at ik zelden nog, laat staan gezond. Mijn koelkast was een ruïne van potjes en pakjes waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken was. Meer dan eens zegde ik een afspraak met vrienden af of ik weigerde op voorhand al want druk druk druk. Thuis schakelde ik mijn pc nog eens aan om die of die nota nog af te werken om pas in de late uurtjes mijn bed op te zoeken.

Toen ik van werk veranderde heb ik me heel duidelijk voorgenomen om het niet zo ver te laten komen. Ik klop mijn uren en blijf soms ook langer, maar thuis wacht er nu iemand op me en dat helpt wel. Nu ik terug ben uit ziekteverlof, stel ik vast dat mijn chef een vergadering verplaatst heeft, een paar dringende zaken heeft hij overgenomen,... Er is veel blijven liggen, maar we zijn dan ook een heel kleine dienst, wanneer iemand uitvalt, is het verzuipen. Maar het eerste wat hij deed toen hij me zag was me niet herinneren aan alle taken die er zijn maar wel een "klapke" doen en of ik nu genezen ben enzo.