Het is lang geleden, maar hij is de aanleiding voor het ontstoffen van deze titel.

Ik was 23, meisjes zijn nu eenmaal meestal iets rapper. Ik ging mijn handtekening onder de koopakte van een hoop bakstenen en hypotheek zetten en had alvast een sleutel gekregen om de afmetingen van de kamers op te meten. Dit bleek onbegonnen werk wegens rare hoeken en niet evenwijdig etc. Het deed mijn eergevoel een paar maanden geleden enorm veel deugd dat de architecte ook heel wat werk had om alles op te meten. Maar ik dwaal af. Mijn spullen op mijn kot zaten in dozen. De catalogus was doorgeworsteld. Een vriendin had aangeboden om naar Ternat te rijden. Daarvoor wou ik nog naar de bank om voldoende op mijn kaart te hebben, denk ik. Ze zou me om twee uur komen halen, maar was iets later en toen we vertrokken was het ook al een stuk later. Onderweg naar Ternat deelde ze me mee dat ze haar ouders beloofd had om om vijf uur thuis te zijn. Ik had toen veel zin om rechtsomkeer te maken, maar dat mag niet op de autostrade. Zij zag er geen graten in aangezien ik wist wat ik wou.

In de winkel werden we geconfronteerd met een paar tegenslagen. De stoelen hadden ze niet meer in de geverniste versie. Ach, die deed ik dan toch zelf. Ik zou de tafel al vernissen omdat ik perse die tafel en geen andere wou. Uitrekenen hoeveel vernis ik dan wel nodig ging hebben ging ik wel een andere keer doen, die etiketten op de bussen in de ikea waren te ingewikkeld. De kast die ik uitgekozen had, hadden ze niet meer, dat werd improviseren in de winkel met van die zogenaamd handige pakketten waarmee je een kast naar eigen wensen kunt samenstellen. Met een duidelijke tijdslimiet voor ogen wordt een mens bijzonder creatief kan ik zeggen: de onderkant van die, met de poten van die, de rechterbovenkant zoals die van onder en de linkerkant dan maar gewoon. Met mijn lijstje toog ik naar de leveringsdienst en ook daar wachtte me een onvoorziene ikea-spelregel. Het bed kon niet samen met de rest van de meubels geleverd worden omwille van de leverancier, transporteur, prijsverschil of een allergie van het bed voor de tafel, de reden is me niet meer duidelijk, maar het bed kwamen ze wel meteen brengen, of ik dat nu wou of niet. In een half uur werd ik opnieuw in Gent verwacht voor mijn nieuwe woonst. Op de rest was het nog even wachten en dat bleek ater dan voorzien te zijn maar de wijkagent deed er gelukkig niet moeilijk over om op mijn oude bistro-stoel die al vier kotjaren overleefd had en naar het containerpark smachtte de nodige documenten in te vullen.

Dit was mijn eerste Ikea-bezoek en nadien zijn er nog vele gevolgd, maar steeds onder het tijdsrecord van deze mensen.