De laatste tonen van de cello verdwenen in de avond, het laatste lichtje was uitgeknipt, tijd voor de nacht in de balzaal. Al bij al was het een ervaring die ik niet wou missen: slapen in de balzaal. Dat het een festival voor kindjes was neem ik er maar bij. Aan het ontbijt vertelde Heike dat het de eerste keer was dat ze het voor kindjes deden, in de BOZAR waar ze in september waren en in het STUK waar ze binnenkort zijn, is het enkel voor volwassenen en beginnen ze later. Wat het voor haar ook moeilijker maakt, zij moet immers vroeg op om haar stem op te warmen en dan wordt de nacht wel heel kort. Het was wennen: een klein bed, een deken met laken, kindertjes, mensen die ik niet ken in pyjama, krakende vloeren,... ik heb niet zo denderend geslapen, maar ik heb dan wel geen regen gehoord dus blijkbaar valt dat niet zo denderend slapen wel mee. Ik had alleen tijd nodig om wakker te worden of juist niet want ik lag al wakker. Ik hoorde de eerste kinderen rondlopen, toen Heike binnenkwam om ons wakker te zingen. Maar bij het ontbijt wilde het zo niet lukken. Ik had moeite om me te concentreren. Tijd voor een douche lijkt me.