Projectleider

"Ik ben projectleider, ik ben eigenlijk een doorgeefluik." Hij zegt het op een quasi verontschuldigende manier, met een knik naar ...

"Ik ben projectleider, ik ben eigenlijk een doorgeefluik." Hij zegt het op een quasi verontschuldigende manier, met een knik naar het lokaal van de consultanten in de hoop op begrip. Ik bijt op mijn tanden en hou woorden als "projecttoelage" en "zelfs dat kun je niet" in het diepst van mijn hoofd verborgen. De vorige keer toen iemand (ook al van ICT, maar dat zal wel toeval zijn, waar is dat ironieteken als je het nodig hebt) dit tegen me zei, trok ik mijn conclusies. Ik kroop in mijn meest beleefde Frans met de scherpst mogelijke ondertoon en gooide alle hiërarchische regels overboord. Direct naar de top, niet één keer, maar een aantal keren, tot het alarmsignaal doordrong. We werden beiden ontboden bij een lunch in een zaal die normaal voorbehouden was voor een zeker niveau, waar ik niet toe behoorde. Kort daarna deden de wandelgangen hun werk: ik kon dingen veranderen. Mijn telefoon gonsde, of ik eens kon komen kijken, mail was te veel zwart op wit en dat hadden ze liever niet. De situatie is nu anders, ik heb mijn deel gedaan: de tekst is geleverd, nagekeken door hun en ingeplakt. Ik heb die gecontroleerd en mijn opmerkingen overgemaakt. Ik val tijdelijk in voor een collega maar ik kan onmogelijk meer doen dan iedereen aan de mouw trekken. Ik heb er reeds een kostbare halve dag voor verloren, meer lukt niet.
"Maar als er iets, Patricia, mag je me altijd aanspreken…" Hij wil zich coöperatief opstellen, de hysterie van de vergadering afgedekt houden. Maar niet met mij: "Ik heb mijn opmerkingen keurig op tijd op mail doorgestuurd, je hebt de mail ontvangen op…" ik werp een blik op mijn mailbox "13 maart, het gaat dus niet om opmerkingen van deze morgen of gisteren." Hij druipt af.

You Might Also Like

0 reacties