Ze herkent ons wanneer we binnenkomen, een opluchting, want daar had ik schrik voor. In haar ogen zit droefheid. "Wat scheelt er?" "Vraag het maar", haalt hij de schouders op. "Niks", beweert ze maar wanneer ze begint te huilen vragen we verder. "We staan op straat, ik begrijp het niet, en niemand wil mij iets vertellen…" Het laatste schreeuwt ze. Mijn pa probeert haar te sussen. Ze blijft huilen en wil niet geloven dat ze thuis is. Zij woont hier niet, zij heeft al heel haar leven op de Lange Munte gewoond, niet hier.
Het doet zeer om haar zo te zien huilen, ik verbijt mijn tranen, maar ik weet niet hoe ik haar kan troosten. Mijn pa blijft proberen en lijkt er in te lukken. In de keuken krijg ik het verhaal van mijn grootvader te horen. Hij ziet er moe uit, misschien zal hij nu minder koppig zijn om hulp te aanvaarden?
Wanneer mijn tante aankomt, herhaalt zich het verhaal. Mijn tante heeft vanuit haar beroep meer ervaring en doet haar het verhaal. De Lange Munte was bij haar ouders, nadien heeft ze daar gewoond, zijn er twee kinderen geboren en toen zijn ze verhuisd. Of ze het nog weet? Na een paar keer het verhaal te herhalen, lijkt ze het te willen geloven. Mijn pa pikt erop in met een vraag over een oude buurvrouw waarop ze een heel verhaal doet met verschillende woningen, mensen,… Ik kan niet volgen, zo goed ken ik de straten niet in Lendelede of Kortrijk, maar het lijkt haar wel af te leiden. Ik probeer wat vragen te stellen en ze lijkt even weer wie ze een paar weken geleden was. Het lukt haar zelfs om een grapje hier en daar te maken. Als we vertrekken lachen haar ogen. Mijn grootvader blijft bezorgd kijken, vanmorgen was ze ok, wat zal het morgen zijn? Volgens mijn pa is ze gefascineerd door het proces en haalt ze daar haar schrik vandaan. Het is een pijnlijke confrontatie met de realiteit, amper een paar weken geleden leefde ze nog in het hier en nu. Nu glijdt ze weg...