Het Rapport vordert gestaag. Het is mijn eerste keer dat ik het hele ding zo goed als zelf schrijf maar ik kan wel de twee vorige edities gebruiken. Ik zou gewoon de cijfertjes en figuurtjes wat kunnen aanpassen, hier en daar een zinnetje herformuleren en voor de rest achterover leunen. Alleen is het natuurlijk plezanter om eens te experimenteren met een andere grafiek en terwijl ik bezig ben kan ik misschien ook de indeling veranderen? Straks krijg ik feedback over het eerste stuk, het enige wat hij wou lossen was dat er een overspannen tang in zat. En omdat hij nog niet wou uitleggen wat dat is, is de zoekmachine mijn vrien:

In een Nederlandse zin staan bepaalde delen die samen horen niet bij elkaar. In de hoofdzin zijn dat het vervoegde werkwoord (de persoonsvorm) en een werkwoordelijke rest of een gezegde; in de bijzin zijn dat het voegwoord en de persoonsvorm.
Problemen:
1. Als het aantal woorden tussen de tang te groot is, weet de lezer niet meer wat de ene grijper was als hij bij de andere aankomt. De afstand tussen beide is te groot geworden. In dat geval spreken we van een overspannen tang.

ok, gesnapt en zo weet ik dat het omgekeerde ook bestaat: een slappe tang.

Als de tang zonder enige reden wordt doorbroken, spreken we van een slappe, kortademige stijl, zonder spankracht. U mag de tang alleen doorbreken als u overspanning wil vermijden of als u op een bepaald zinsdeel een extra accent wilt leggen door het buiten de tang te plaatsen.
Zorg daarom voor een goede tang; vooral in bijzinnen wordt de tang al eens ten onrechte weggelaten.

Bron

Nederlands kan toch schoon zijn...