Als kind keek ik uit naar een teken van leven van aan de andere kant van de oceaan. De zus van mijn grootmoeder is meer dan vijftig jaar geleden vertrokken met man en kind naar het noorden, niet meteen de meest droomachtige plek in Amerika. Maar ze hadden daar meters sneeuw in de winter zodat ze niet naar werk of school moeten. Als ze langs kwam, bracht ze life savers mee, snoepjes die Amerikanen bij hadden voor het geval ze kwamen vast te zitten en geen eten bij hadden. Ze bracht ook allerlei tierlantijntjes mee, vaak zelfgemaakt, maar met het groeien van het aantal kleinkinderen werden het meer en meer snoepjes. Ik keek ook altijd met verbazing naar de kaarten die ze opstuurde, zo met van die kantjes en mooie teksten. Ze heeft zo'n krullig geschrift en af en toe staat er een woord in het Engels tussen omdat ze het Vlaams niet meer weet. De regelmatige brieven werden vervangen door telefoontjes dankzij goedkopere buitenlandse telefoontarieven.
Nu is ze terug, maar is de aanleiding minder plezant. Ze kan niet meer zelfstandig wonen en is het al drie keer op een lopen gezet in de instelling waar ze verpleegd wordt. Haar zoon en schoonzus vergezellen haar.
Mijn grootmoeder werd vakkundig in een rolstoel geplaatst, zodat ze mee kon. Het thuiszitten steekt haar tegen, maar ze is niet echt goed meer te been. Het was een schok. Mijn grootmoeder legde het me uit: "Van jezelf zie je dat zo niet direct, dat verouderen, maar als je het bij iemand anders ziet, dan is het schrikken." Ze hield zich sterk voor haar oudere zus, ook al werd er al gauw gediscussieerd over leeftijden, maar een foto uit de oude doos kon hen bedaren. Samen gingen ze memory lane af en hadden een good time. Het afscheid zou wel eens lastig kunnen worden.