Zo leek het wel toen ik het boek dat ik ergens begin dit jaar beginnen lezen was niet meer kon terug vinden. Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik het laatst gehad had, of hoever ik erin geraakt was. Om de één of andere reden had ik het aan de kant gelegd, vermoedelijk voor een ander boek of een brei of werk. Ik had overal gekeken, maar orde is niet mijn sterkste kant. Maar ik ben het tegen het lijf gelopen in een oude sjakosj, jawel. Het is zo één van die boeken die je mee pakt op het boekenfestijn, voor weinig geld, iets in de titel of een toffe zin. De eerste zinnen van het boek spraken me meteen aan:

Hoe dan ook. Over het algemeen probeer ik voor het donker wakker te worden. Om nog wat daglicht op te vangen, om in te checken, om te stempelen. De zon is een stempelklok. Al heb je geen baan, niet bij de zon nog bij anderen. Hoi zonnestelsel, sociaal verzekeringsstelsel.

Uit: 101 Reykjavik van Hallgrimur Helgason, uitgegeven bij Meulenhoff.

Op de achterflap wordt het boek omschreven als een "ontspoorde komedie waarin Hlyn Björn zich bewust werkloos door het leven sleept met slechte satelliettelevisie en intenet als geestelijke hoogtepunten." Hij kleeft de vrouwen die hij ontmoet of op tv ziet een bedrag op dat hij er voor over zou hebben om er zijn velo tegen te parkeren, zoals ze in Gent zeggen. Het boek werd blijkbaar ook verfilmd. Het wordt ook wel eens vergeleken met High fidelity van Nick Hornsby, toevallig een van mijn lievelingsboeken en met het werk van Charles Bukowski wat me steevast aangeraden wordt.