Ik zit samen met mijn grootmoeder aan de tafel. De heren van Zichem op dvd draait rondjes. Mijn grootvader ziet zijn kans om een paar dingen te regelen, wetende dat ze in goed gezelschap is. We praten wat over van alles en nog wat. Ze is in goede doen, maar er moet haar iets van het hart. Mijn grootvader.
"Weet je, patricia, wij krijgen elke dag eten van het OCMW en echt met de hand op mijn hart, dat is lekker. Ik heb nog niks laten liggen, er is nog geen dag geweest dat het minder was, altijd eet ik dat op vol goesting. Maar hij... zo af en toe zijn er groenten die hij niet lust en dan moet ik iets klaarmaken in de plaats. Een wortel uit de tuin raspen en stoven met wat ajuin, of raspen. Ik zou sla klaarmaken maar dat lust hij ook al niet. Hij heeft zo van die goestjes, ik weet niet waar hij dat vandaan heeft. Hij heeft nochtans ook de oorlog meegemaakt maar wij hadden geen tijd voor goestjes, wij waren content dat we eten hadden. Ik zie mijn moeder nog staan met haar rug naar de kinderen aan de gootsteen terwijl we aan het eten waren. Ja, de restjes at ze op, dus lieten we restjes liggen, maar toch als ik bedenk hoe lastig ze het gehad moet hebben. Nee, nu hebben we het beter, alle dagen lekker eten..." Oorlog is een onderwerp dat mijn grootouders angstvallig vermeden hebben. Nu praat ze erover, hoe ze naar de boeren om melk moest naar school omdat haar ma wist dat ze dan een kop soep ging krijgen. Over mijn grootvader thuis waar het toch iets beter ging. Sommige dingen heb ik in de loop van de jaren wel kunnen afleiden andere verhalen zijn nieuw. Ik koester ze, tussen al de verhalen die steek houden zijn er ook de momenten dat ze mijn grootvader niet herkend of moeite heeft met banale dingen.