"Het is alleen maar een film, het is niet echt."
Hij heeft er genoeg van. Ik stop mijn verhaal en loop naar de keuken. Tegenwoordig zijn we weer klein behuisd. Hij heeft verlof genomen om onze living te schilderen. De eetplaats is verdwenen en is onze pseudo-living geworden. Ik zet de grillpan op en bijt op mijn tanden. Tuurlijk is het maar een film, maar wat als onze buurvrouw een rijke weduwnaar aan de haak geslagen heeft, als ik die man in de buurt van de bereide maaltijden ram met mijn winkelkar, als zij een tweeling krijgt terwijl het medisch gezien niet kon, als hij de straat over steekt en omver gereden wordt door een auto, misschien in het ziekenhuis een knappe verpleegster tegenkomt, of... Filmmakers moeten toch ergens hun inspiratie halen? Misschien vertellen ze gewoon het verhaal van jou en mij, al dan niet met een alternatief einde?