Mijn ochtendhumeur is stukken beter als ik verlof heb, merkte mijn lief op. Ik stond er op om samen met hem op te staan en hem koffie te maken. Hij maakte een afwerend gebaar, niet nodig, slaap maar lekker uit. Maar de persvisies beginnen vaak al om 9.30 dan is het geen luxe om zo vroeg op te staan. Daar had hij niet van terug. Ik had ruimschoots de tijd om nog wat te tokkelen voor het Project, wat dingen in te plannen en dan mijn kaart te gaan afhalen. Onderweg dacht ik dat er eigenlijk geen snelle weg bestaat tussen Mariakerke en Kinepolis, enige mogelijkheid is elke dag de heuvel op die de renners in de tour de France deden. Mijn eigen fietsje had het donderdagavond na het optreden begeven, alleen nog mogelijk om met de grootste versnelling te rijden, dus reed ik met een gammel vehikel. Ergens in de buurt van de Bijloke bleek dat die achterband toch echt wel plat was, en ik had die nog maar eergisteren opgepompt, slecht verhaal dus. Ik parkeerde mijn fiets en trok de heuvel te voet over. In het perscentrum was de rij lang, heel lang. Ik wou toch echt wel de film Ciao Bella zien, binnenkort op Het Project, maar een sprintje loste veel op. Het is een film die wel bij vrouwen in de smaak zal vallen, denk ik op basis van mijn eigen wegsmelten en de reactie bij Het Project. Na de film ging ik te voet mijn spullen ophalen, en ook het opdrachtje in wol. En dan begon de tocht: fiets op halen en te voet naar Mariakerke, want ja, een bus ging wel moeilijk zijn op de stakingsdag. Ook al had ik in het doorgaan wel een bus 3 naar Mariakerke zien rijden, ik kon moeilijk het risico nemen dat die chauffeur zijn dienst er al op zat en ik ergens in het centrum rond hing. En ja, het is even ver te voet als met de fiets. Gelukkig was het mooi weer. Ik laste een tussenstop in om mijn projectje eens te laten passen en alle paniek veroorzaakt door mijn ma verdween als sneeuw voor de zon. En dan was het tijd voor alle huishoudelijke taken.