Ik had het me al zo lang voorgenomen dat gisteren me een goed moment leek. En ja, we hadden vrienden over de vloer maar dat was pas binnen twee uur en er moesten nog boodschappen gedaan worden voor oudejaar en weet ik veel wat. Na het vertrek van de meisjes was ik zo moe dat ik ter plaatse in slaap kon vallen. Veel te weinig geslapen. En toch nam ik de donsdekens en kimono mee naar de wasserette, als dat geen mooie gelegenheid was. Ik stapte naar de dichtsbijzijnde wasserette in de Brugse Steenweg, nadat ik eerst gecontroleerd had of dit de dichtsbijzijnde optie was. Soms durft het nogal eens tegenvallen met mijn oriëntatie vanuit mijn nieuwe stek, vandaar. Maar het klonk als een plan. Donsdekens en kimono in de machine, wat verder bakpapier gaan halen in de Zeeman en dan de rest van de benodigdheden in de Aldi ophalen. Daar was het een geduw en getrek. Het resultaat was pover: slechts één, mogelijk twee ingrediënten. Ik keek rond me, wou het op een schreeuwen zetten, dat ieder karretje rechts moest houden, inhalen verboden is etc. Maar ik heb de wortels teruggelegd, ben langs de kassa gelopen en heb me in wasserette voor de machine geplaatst. Dat draait en draait maar, ik heb de hals van mijn truitje elastisch afgekant, alleen maar verstoord door een vrouw die begon te roepen over de waston en haar was. De oudere man wou die waston terug, ook al is ze niet van hem maar van de wasserette. Een man kwam binnen en zag dat zij zijn machines leeggehaald had in de andere wastonnen. Straks krijg je deze, ik vul eerst even de droogkast. Ook haar vriend kalmeerde haar een beetje maar zij moest nog drie machines vullen voor ze de stad weer indoken. Het ouder paar zag de was droog worden. Ik keek naar mijn machine, er moest nog gedraaid worden. De rust keerde weer. Morgen zou ik wel naar de winkel gaan. Vandaag dus.