Op Kerygma ging het over maatschappelijke verantwoordelijkheid. Er stond blijkbaar een aangrijpend artikel in de krant, een tijd terug. Ik heb het niet gelezen, maar het deed me wel denken aan iets waar ik al een tijd mee rondloop.

Ik moet een jaar of zes geweest zijn. Het was winter denk ik. Ik was thuis met mijn mama en babybroertje. Het moet nogal vroeg in de ochtend geweest zijn toen ze met hem naar beneden kwam op onze trap. Ze moet blijven haken zijn ergens op die betonnen trap en viel met hem in haar armen naar beneden. Ze kon de val grotendeels opvangen en riep me. Ik moest mijn broertje in zijn park zetten, een briefje en stylo nemen om een telefoonnummer op te schrijven, twintig frank uit haar portemonnee nemen en naar de buren twee huizen verder gaan om mijn tante te bellen. Wij hadden toen zelf nog geen telefoon, hoe raar dat ook mag klinken, zo ergens halfweg de jaren tachtig. De buurvrouw was nog in pijama en niet bijster enthousiast me te zien. Ik kreeg geen antwoord aan de andere kant van de lijn. Wat later stuurde mijn mama me opnieuw naar de buurvrouw, ze had nog steeds niet bewogen. Braaf als ik was, deed ik wat ze me opdroeg, maar het stoorde mij dat ik geen antwoord kreeg. Dus de derde keer kon ik het bekomen dat ik niet naar die buurvrouw maar naar een ander huis, wat verder mocht gaan. En ik denk dat ik nog steeds geen antwoord kreeg aan de telefoon maar de vrouw vroeg me wel wat er scheelde en kon uit mijn verhaal opmaken dat ze iets moest doen. De ambulance is gekomen en mijn mama heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen.
Achteraf bekeken ben ik een beetje kwaad op mezelf dat ik niet meer gedaan heb dan enkel wat mijn mama zei. Ik moet toch iets beseft hebben op die leeftijd? Het heeft er misschien mee te maken dat we geleerd hadden om niet zomaar alles aan iedereen te vertellen, enkel antwoorden op vragen in plaats van te commeeren. Ik ben ook een beetje kwaad dat ze zelf geen hulp gevraagd heeft aan de buren. Ik vermoed dat ze zich een beetje schaamde omdat toen al geroddeld werd over haar huwelijk. Ik ben een tijdje bij mijn grootouders gaan logeren. Achteraf wist iedereen wat er zich in onze traphal had afgespeeld, maar niemand heeft op dat moment een zesjarig kind of een vrouw die haar rug gebrokken had geholpen...