"Waw...Je bent rapper weg dan die BMW...", zegt hij.
"Is dat erg?" vraag ik. Hij lacht luid.
"Hij keek nog naar het groen manneke en jij was al weg. Nu zal je wel ingehaald worden, maar dat is niet erg."

Leren autorijden is al jaren het goede voornemen dat mij opgedrongen wordt en dan lachte ik een keer. Ach, ik vond het niet erg om uitspraken over alternatievelingen bij Mme Zsazsa te lezen of soortgelijke... Iedereen verwacht natuurlijk wel dat je je rijbewijs hebt, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Het werd wel een stuk lastiger toen mijn meme ziek werd of mijn nichtje geboren werd. Maar ook het lijstje met plaatsen waar ik naartoe zou kunnen gaan hielp niet. Ik vond al dat ik overal wel geraak en anders was dat spijtig.

Ergens in juni passeerde ik mijn theoretisch en tegen eind november begonnen mijn lessen, ja, ik ben de koningin van het uitstel, en ik ben er trots op. Ik durf niet zeggen hoelang ik mijn boek al liggen had voor ik naar het examencentrum fietste. En ik moet zeggen dat de rijlessen tot mijn grote verbazing best meevielen. Ik vond het zowaar leuk, en de instructeur zei na de eerste les dat ik het met een zekere flair deed. Al had ik meteen na het instellen van de stoel al voldoende. De bedoeling was om na mijn 20u alleen te mogen rijden. De instructeurs waren het daar niet mee eens, dus werd de laatste les uitgesteld en rij ik voorlopig met begeleider. De reden? Ik ben te voorzichtig... Mijn lief moet het nog wat leren, dat begeleiden maar hij durft me wel zijn auto toe vertrouwen. Ik heb er in elk geval geen spijt van heb dat ik zo lang gewacht heb. En ik vind het alvast straf dat ik zolang heb kunnen zwijgen op dit blogje.