Weet je dat ik drie weken voor de val van de federale regering al gevraagd ben om met volmacht voor iemand anders te stemmen? Toeval of insiderskennis? In elk geval niet het tweede, maar eerder een bezorgdheid. En toen was er de beslissing van de blauwe partij en wordt het plots allemaal heel echt. Ik kan moeilijk zeggen dat het me niks doet, nee, integendeel, alleen kan ik dat hier niet zomaar allemaal gaan uit schrijven. Laten we een pint gaan drinken, of een koffie.

Een paar bedenkingen:

Niet gaan stemmen is voor mij geen optie, zo simpel is dat. Op Kerygma wordt dat mooi verwoord. Niet meedoen is achteraf niet komen zagen. En 1948, jawel.

Alleen blijft dan de vraag voor wie eentje om over te kauwen. En ja, ik denk daar over na, lees programma's, luister naar debatten,... En ik kan me wel volgen in de redenering van Michel. Hij zal ook wel de enige niet zijn. Al voel ik ook heel veel voor de visie van Ivan. Politiek is verantwoordelijkheid nemen, beleid maken en besturen, in plaats van de cirk die het nu soms is. En het was niet slecht dat die zanger dat eens duidelijk maakte. Het was ook een duidelijke vraag en ik kijk uit naar de reacties van de partijen, wordt het een lijstje beloften of concrete voorstellen. En ah, ja, het is nog vroeg, de lijsten zijn pas voorgesteld, er zijn nog dertig dagen (30!), een eeuwigheid in tijden van facebookgroepen en niet aflatende media op zoek naar de scope. Maar ik hou mijn hart vast voor de voorspellingen: ergens tussen 14 en 52%.

En dan kan ik hier gewoon mijn reactie van bij Michel overnemen, ha! met wat extra linken en uitleg

Mijn grote probleem met NVA is dat ze geen duidelijke alternatieven aanreiken. Ze willen splitsen, maar waarom zou het dan beter zijn? Er bestaan ook in Vlaanderen regionale verschillen, tussen de manier waarop werkzoekenden begeleid worden, de prijzen die ziekenhuizen hanteren, de snelheid waarmee bouwvergunningen voor bedrijventerreinen worden uitgereikt… Nu wordt enkel gefocust op de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië, maar dat betekent niet dat er binnen Vlaanderen geen verschillen zijn. En hoe gaan ze daar mee omgaan? Waarom geven ze de voorkeur aan die of die optie? Bij sp.a geloof ik dat sommigen zich wel voor het belang van iedereen inzetten, een splitsing of herverdeling van de bevoegdheden met een duidelijke visie op het waarom. Splitsing/staatshervorming als middel, niet als doel.
Als ik zie wat er momenteel door de NVA op Vlaams vlak wordt gerealiseerd, dan huiver ik voor een monsterscore van de partij. De besparingen die de overheid worden opgelegd zijn niet mis, wat ik ook niet verwacht wordt gezien de noden waarvoor we staan. Maar er ontbreekt een visie in het doorvoeren van die besparingen, elke minister moet binnen zijn beleidsdomein op zoek. En ondanks die besparingen worden ook extra middelen gevonden, maar ook hier ontsnapt de keuze mij. Er gaan meer middelen naar de herdenking van de eerste wereldoorlog dan naar de bouw van scholen, terwijl de nood hier toch duidelijk aangetoond is. [12 miljoen voor scholenbouw, 15 miljoen voor de herdenking - bron] De argumentatie is dat de herdenking goed is voor het toerisme, en dus de tewerkstelling. Je zou ook kunnen denken dat de bouw van scholen er voor zorgt dat we investeren in ons menselijk kapitaal, uiteindelijk de enige grondstof waar we in Vlaanderen over beschikken. Het eerste is een kortetermijnvisie, het tweede langetermijn. De begroting werd voorgelegd met de boodschap dat er nog blokkeringen waren, maw de begroting is niet volledig [190 miljoen wordt voorzien als buffer en voorlopig niet vrijgegeven - bron], elke minister moet op zoek naar manieren om extra te besparen zonder dat het parlement hier inzicht in krijgt. Binnen werk betekent dit een lineaire besparing op alle maatregelen, terwijl het nuttiger zou zijn om zoals Schauvliege op Cultuur doet een keuze te maken. Schauvliege heeft hierover duidelijk gecommuniceerd, ze heeft gekozen voor de tewerkstelling binnen de sector. Ik ben zeker geen fan van Schauvliege maar ze pakt het wel degelijk aan.

Bovendien heb ik de indruk dat men binnen NVA vasthoudt aan het grote gelijk, een staatshervorming vraagt een gesprek, een dialoog waarbij je ook op zoek gaat naar winsituaties voor de andere partij aan de tafel en dan kun je niet zomaar wat stellingen uit je mouw schudden. [daarom dat ik dit soort initiatieven zo waardeer, en als je het dan toch over dat gesprek hebt, bekijk dit dan eens] Het is spijtig genoeg mijn ervaring dat men bij de NVA geen gesprek voert, maar eisen stelt waardoor men de reactie van de tegenpartij eigenlijk op voorhand kon voorspellen. Of nog erger, dat men gewoon het gesprek vermijdt, waardoor men dossiers op Vlaams niveau blokkeert en onvoldoende binnen de eigen bevoegdheden initiatieven kan nemen.