Ik ben een kalf, soms is er niks meer over te zeggen. Alles lijkt ok, maar toch moet ik gaan twijfelen, begin ik te dromen, zonder reden, zonder de minste logische verklaring. Ik zie tekenen, of erger nog signalen, ik erger me aan kleine dingen, blaas die op, rebelleer en ga in het verzet en voor ik het weet staat mijn wereld op zijn kop. Ik vergeet de dingen door te denken, het tekort aan slaap te relativeren, de druk, de emoties,… alles verdwijnt, in het zwarte gat van de twijfel. Ik sta te beven op mijn benen, als hij is verdwenen en al de rest, behalve dat essentiële gedeelte. Een simpele letter op een smsje, een hoop tienerboeken vol kalverliefde, een scheut twijfel, zin in zomerse kriebels… Al vrees ik dat misschien nog meer dan toegeven aan wat ik misschien zou kunnen voelen, toegeven aan een zomers gevoel, zonder me er vragen bij te stellen, dagen te tellen. Ik zou achterover kunnen leunen, kijken van waar de wind komt, gewoon op het ritme van wat komt, want wat is er wel iets? Wat jeuk, misschien wat irritatie, misschien is het een symptoom van een achterliggende ziekte, misschien gewoon een beetje jeuk. En is hij wel de reden? of gewoon een toevallig samenspel van gebeurtenissen? En tegen alle rationele verklaringen bedenk ik een leuk zinnetje, dat zo passend is voor hoe ik me voel, alles samenvat, nog geen 160 tekens. En ik denk nog, oh nee, dat ik dat ga sturen. Gewoon intypen, kijken hoe het er uit ziet. En dan ligt het daar een tijdje op het tafeltje voor me op de trein, tussen de pendelaars met hun boeken, mijn nota’s en de slapers. Ach, ze zouden gsm’s moeten verbieden aan impulsieve mensen of er een soort van slot op zetten, een alcoholslot heeft weinig zin in dit geval. Soms misschien wel maar acht uur ’s morgens is wel vroeg, zo buiten de feesten,… En nadien komt het besef, de schaamte, en de blaren.