Zal het je verbazen dat volgend gesprek ook ergens op de trein werd opgevangen? Het voordeel is dat ik er lang op zit en dus echt wel heel lange stukken kan volgen en volledig mee ben met de soap die het leven heet. De situatie is de volgende: twee vrouwelijke twintigers (laat-twintigers, zegt de venijnige jonge dertiger) onderweg naar hun werk en aan het praten over vriendinnen op facebook die flauw reageren op een statusupdate en hun lieven (off course). De ene is net bedrogen geweest, maar daar gaat het nu even niet over, al moest ik toch ook wel mijn wenkbrauwen fronsen en snel wegkijken voor ze zouden zien dat ik zat te staren. Maar zij zegt op een bepaald moment: "Ik ben er 29 en hij is er 26 en soms merk je dat verschil wel." Toen ik het hem vertelde zei hij laconiek: "ja, je zal dat wel merken." Ik zou niet meteen zo ver gaan om het een generatiekloof te noemen maar soms lijkt het of de wereld geobsedeerd geraakt door leeftijd en het verschil ertussen. En dan durft het wel eens pieken als je moet zeggen: "32 ja, en nee, niet getrouwd en geen kinderen." Maar diep van binnen ben ik gewoon dat meisje van 17, op de goede dagen dan toch.