De eenzaamheid van de priemgetallen

In de reclamebalk in het station merkte ik dat het boek van Paolo Giordano ondertussen verfilmd is. Ik weet niet of ik de film wel wil zien,...

In de reclamebalk in het station merkte ik dat het boek van Paolo Giordano ondertussen verfilmd is. Ik weet niet of ik de film wel wil zien, het is altijd een beetje afwachtingen hoe de verfilming van een boek is, maar in dit geval vind ik dit zeker. Alice die van haar vader verplicht naar de skiles moet en na haar val voor de rest van haar leven getekend blijft en de hyperintelligente Mattia die zich schaamt voor zijn tweelingzusje en haar ergens achterlaat voor een verjaardagsfeestje zijn niet meteen de meest vrolijke personages die je je kan inbeelden. Niet in een boek en al zeker niet in een film. Het boek leest vlot weg en het kruipt een beetje onder je vel. Maar ik ben ook wel wat op mijn honger blijven zitten, de andere personages durven wat op de achtergrond verdwijnen. Het verhaal van hun ouders intrigeert me ook wel en nu zijn ze redelijk afstandelijk. Al kan ik me ook wel inbeelden dat dat gewoon een manier is om ermee om te gaan, want gemakkelijke kinderen kun je ze moeilijk noemen.

Het verhaal is wel blijven plakken, maar misschien niet zo hard als ik hier en daar in de commentaren lees op het interweb. Ideaal voor een lekker lui weekend, ver van de buitenwereld.

You Might Also Like

0 reacties