Oh, ik was kwaad, de werfafspraak op zaterdag die zomaar in het water viel. Ik trok mijn stoute schoenen aan en voor ik het wist stond ik gewapend met een breekmes in de ene hand en een vouwmeter in de andere hand isolatie in stukken te snijden. De schuifdeur stond open, voor de verluchting, omdat de verpakking dat zo zegt en ik bij momenten die dingen wel eens durf lezen. En na een paar uur hoorde ik plots de stem van een oude vrouw. Ze was kwaad, al verstond ik niet wat ze zei. Ik zag haar uit het venster aan de overkant, ze wees en maakte grote gebaren om haar mening te onderstrepen. Even later zag ik een flik op haar plat dak rond wandelen. Hij keek ernstig en sprak de mannen aan die in het aangrenzende huis in werkplunje bezig waren. “Ach, nu is die afvoer plots provisoir?” hoorde ik de oude vrouw zeggen, terwijl ze haar handen in de lucht hief. De flik keek hen nog eens streng toe, ik kon niet horen wat hij zei. En het waren ook mijn zaken niet. Ik had nog een hoop gele rotswol om mij om te bekommeren.